10. Μάτσου Πίτσου (Machu Pichu)

Πέμπτη 5 Σεπτεμβρίου 2002
Ξεκινάμε με το πρώτο λεωφορείο των 6:20 και στις 6:45 είμαστε επάνω. Το πρώτο τραίνο φτάνει καθημερινά στις 9:00 οπότε έχουμε αρκετό χρόνο με ησυχία χωρίς κόσμο. To Μάτσου Πίτσου παρέμεινε άγνωστο μέχρι το 1913 και έτσι δεν καταστράφηκε από τους Ισπανούς. Τα περισσότερα κτίρια όμως είναι ανακατασκευασμένα.

Μάτσου Πίτσου (παλιά κορυφή) – δεξιά πάνω το Χουάνα Πίτσου (Huana Pichu, νέα κορυφή)

Ο ναός του ήλιου

Ο ναός του ήλιου με την καμπύλη τοιχοποιία βρίσκεται σε απόλυτη συναρμογή με το πέτρωμα και το αρμονικά διαμορφωμένο φυσικό κοίλωμα του βράχου από κάτω. Όταν αρχίζουν να εφορμούν οι ορδές των επισκεπτών που αφίχθησαν με το πρωινό τραίνο, ολοκληρώνεται η ξενάγησή μας. Ήρθε η ώρα να αφήσουμε το Μάτσου Πίτσου (παλιά κορυφή) και να ανέβουμε στο Χουάνα Πίτσου (Huana Pichu) τη νέα κορυφή στην άκρη του μαιάνδρου που υψώνεται σχεδόν κατακόρυφα άλλα 400 m. Η Κάρολ βλέποντας το μέγεθος της ανάβασης δεν ακολουθεί. Βαδίζω μπροστά σε σταθερό ρυθμό με τον Χέρμαν. Σε πολλά σημεία το απότομο λαξευμένο στο βράχο ανηφορικό μονοπάτι έχει σχοινιά ή σιδερένιες ράβδους πάνω στο βράχο για να πιάνεσαι. Λόγω της στενότητας και του πολύ κόσμου το μονοπάτι αποτελεί μονόδρομο και υπάρχει άλλο για την κατάβαση. Σταματάμε σε μία ορθογωνική προεξοχή λίγο πριν την κορυφή και χαζεύουμε τη θέα και τον αρχαιολογικό χώρο από κάτω μας. Συνεχίζουμε περνώντας μέσα από ένα στενό σύντομο τούνελ για να φτάσουμε σκαρφαλώνοντας σε ένα σύμπλεγμα βράχων στην κορυφή. Τίποτε δεν περιορίζει τη θέα. Βρίσκω μία πολύ αναπαυτική θέση στην ελαφρώς επικλινή ράχη του πιο απομακρυσμένο βράχο πάνω στον γκρεμό, όπου ξαπλώνω ανάσκελα έχοντας για προσκέφαλο το σακίδιο. Παρατηρώ τη γύρω φύση, τους ανθρώπους που ανεβαίνουν στα βράχια, κάθονται για λίγο και συνεχίζουν την πορεία τους. Χαίρομαι ένα ηλικιωμένο ζευγάρι με όρεξη έφηβων οι οποίοι είναι ιδιαίτερα ικανοποιημένοι με το επίτευγμά τους να ανέβουν. Η κατάβαση από το πίσω μέρος της πλαγιάς είναι ομαλότερη και αποτελεί μεγαλύτερη διαδρομή. Κατεβαίνουμε αρκετά χαμηλά μέσα στην πυκνή βλάστηση, επισκεπτόμαστε τον ναό του φεγγαριού, και στη συνέχεια ανηφορίζουμε αρκετά για να φτάσουμε και πάλι στο Μάτσου Πίτσου. H διαδρομή μας πήρε αρκετές ώρες και η Κάρολ βαρέθηκε να περιμένει στο μέρος που κανονίσαμε. Με αφορμή την αναζήτησή της κάνω έναν τελευταίο γρήγορο γύρο στον αρχαιολογικό χώρο. Την συναντάμε στην αφετηρία των λεωφορείων όπου βλέποντας την κούραση στα πρόσωπα του Γιώργου και του Πίτερ δε μπορεί να συγκρατήσει το γέλιο και την ανακούφισή της που δεν μας ακολούθησε στην ανάβαση. Όμως περιμένοντας τόσες ώρες στον ήλιο με φανελάκι και σορτσάκι και παρά τη χρήση αντηλιακού άρπαξε ένα γερό έγκαυμα σε όλα τα ακάλυπτα μέρη του σώματός της. Τρώμε στο Άκουας Καλιέντες και παίρνουμε μετά το τραίνο της επιστροφής για το Κούσκο. Με το που φτάνουμε στο ξενοδοχείο δίνω στην Κάρολ την ενυδατική αλοιφή για εγκαύματα την οποία έχει απόλυτη ανάγκη, αν και είχα σκοπό να τη δωρίσω στους κατοίκους του νησιού Αμαντανί στη λίμνη Τιτικάκα.

Μάτσου Πίτσου, άποψη από το Χουάνα Πίτσου

Μάτσου Πίτσου και δρόμος προς το Άκουας Καλιέντες
Αριστερά στο βάθος η Πύλη του Ήλιου

Επιστρέφοντας με το τραίνο προς Κούσκο