7. Κούσκο – Πίσακ (Pisac)

Πέμπτη 29 Αυγούστου 2002

Απέναντι από το ξενοδοχείο βρίσκεται ένα μαγαζάκι που προσφέρει απίθανο πρωινό. Κρέπες με φρούτα, σοκολάτα ή μέλι, γιαούρτι με φρούτα και μέλι, ομελέτες, λουκάνικα, κέικ, φυσικούς χυμούς. Δεν υπήρξε ημέρα στο Κούσκο που να μην ξεκίνησε από εδώ. Επιβιβαζόμαστε στο μεγάλο, όχι σε μήκος αλλά σε όγκο, λεωφορείο. Το όνομά του είναι Turtle (χελώνα), διότι σε σαφάρι στην Αφρική αναποδογύρισε και έμεινε να στέκεται με τις ρόδες στον αέρα ανήμπορο σαν χελώνα. Ανεβαίνουμε ξανά στο Σαξάγιουαμάν, αυτή τη φορά με ξεναγό. Σε μια κυκλική περιοχή σαν αρένα η οποία χρησίμευε ως δεξαμενή νερού της πόλης, υπάρχει ένα τούνελ 30 περίπου μέτρων από όπου περνούσε το νερό. Περνάμε από μέσα του μαζί με παιδάκια που το έχουν σαν παιχνίδι, σε πλήρες σκοτάδι, σκυφτοί, ψηλαφώντας τους τοίχους και κρατώντας τον μπροστινό μας.
Κάνω τσουλήθρα στις ατελείωτες και πολύ απότομες, όταν δοκιμάζεις ο ίδιος, λείες επιφάνειες των βράχων.

Στη συνέχεια επισκεπτόμαστε έναν δεύτερο τελετουργικό αρχαιολογικό χώρο το Τάμπο Μακάι (Tambo Machay). Σε ένα τοίχο τέσσερις τραπεζοειδείς εσοχές αποτελούσαν τις τιμητικές θέσεις των διοικητών των τεσσάρων επαρχιών της αυτοκρατορίας των Ίνκα. Πιο κάτω υπάρχει η “πηγή της αιώνας ζωής” όπου νερό αναβλύζει από δύο πέτρινους παράλληλους κρουνούς. Απλώνεις τα χέρια, ένα σε κάθε κρουνό, και πλένεις το πρόσωπό σου αν θέλεις να ζήσεις για πάντα. Δεν είναι πρακτικό, χρησιμοποιώ τον έναν κρουνό, τίποτα δεν ζει για πάντα.

Τάμπο Μακάι – “πηγή της αιώνας ζωής”

Τάμπο Μακάι – από αριστερά: Γιώργος, Κάρολ, Κώστας, Πίτερ

Τα σπίτια στα χωριουδάκια που διασχίζουμε στον δρόμο προς το Πίσακ είναι χτισμένα με πλίνθους από πηλό (adobe). Προσπερνάμε σημεία παρασκευής τους. Σκάβουν ένα κομμάτι γης, ανακατεύουν το χώμα με νερό και άχυρο και με τη λάσπη φτιάχνουν χειροποίητους συμπαγείς πλίνθους σε μέγεθος σαν τους δικούς μας τσιμεντόλιθους. Τους αφήνουν μερικές εβδομάδες στον ήλιο να στεγνώσουν και είναι έτοιμοι προς χρήση. Η στέγες από άχυρο, τσίγκο ή κεραμίδια στηρίζονται σε δοκάρια ευθύγραμμων κορμών ευκαλύπτου. Στο κέντρο του κορφιά υπάρχει συνήθως ένας μικρός σταυρός με δύο πήλινους ταύρους εκατέρωθεν για καλή τύχη.

Το Πίσακ βρίσκεται δίπλα στο ποτάμι σε μια μεγάλη στενόμακρη κοιλάδα. Πριν μπούμε στην πόλη περνάμε από έλεγχο της αστυνομίας για λόγους ασφάλειας αλλά και φορολογικούς, αδειών, τελών κυκλοφορίας, τελών ξεναγών κλπ. Πέρα από τις εισόδους των πόλεων, σημεία ελέγχου υπάρχουν και κατά μήκος των δρόμων. Μέχρι το 1992 ένοπλοι αντάρτες έλεγχαν το 50% του Περού, με την τελευταία αντάρτικη οργάνωση να εξαρθρώνεται το 1996. Η πόλη του Πίσακ πήρε το όνομά της από τους φασιανούς που υπάρχουν στην περιοχή, από την ομώνυμη λέξη στα κέτσουα τη διάλεκτο των Ίνκα. Περνάμε από την σύγχρονη πόλη δίπλα στο ποτάμι και συνεχίζουμε για την παλιά που είναι σκαρφαλωμένη πολύ ψηλότερα στην πλαγιά. Οι Ίνκα έχτιζαν τις πόλεις σε σημεία με δεσπόζουσα θέα. Η πλαγιά που απλώνεται στα πόδια μας είναι διαμορφωμένη με αναβαθμίδες, συντηρημένες, καθαρισμένες από τη βλάστηση, ένα εντυπωσιακό, όμορφο θέαμα.
Πίσακ (Pisac)

Γύρω μας κυριαρχούν τα βουνά και παρά τις απότομες κλίσεις, παντού υπάρχουν χωράφια και μονοπάτια. Ο αρχαιολογικός χώρος αποτελείται από τρία διακριτά συγκροτήματα κατά μήκος μιας μεγάλης ράχης. Το υψηλότερο συγκρότημα κατασκευών χρησίμευε ως αποθήκες, φρούριο και παρατηρητήριο, πιο κάτω ιερός χώρος και χαμηλότερα, αλλά και πάλι πολύ ψηλά μακριά από το ποτάμι, η αρχαία πόλη. Περπατάμε προς τα ψηλότερα κτίρια κατευθυνόμενοι μέσα σε μία μισγάγγεια στα δεξιά μας. Στην απέναντι κατακόρυφη πλαγιά βλέπουμε πολυάριθμες λαξευμένες εσοχές τάφων. Κατηφορίζουμε κατά μήκος της κεντρικής ράχης από την αριστερή μεριά. Στο πιο απότομο σημείο το μονοπάτι είναι φτιαγμένο με πέτρες χτισμένες στο γκρεμό οδηγώντας σε σύντομο τούνελ που διασχίζουμε περνώντας στη δεξιά πλευρά της ράχης. Φτάνουμε στον ιερό χώρο. Τα κτίρια έχουν ορθογωνικές κατόψεις, εκτός του ιερού του ήλιου τη μόνη κατασκευή πάντα σε καμπύλη. Οι τοιχοποιίες έχουν στρογγυλεμένες γωνίες, χτισμένες με ογκόλιθους σε απόλυτη συναρμογή και αρμονία, τραπεζοειδή ανοίγματα και εσοχές, και μικρά κυλινδρικά εξογκώματα. Στο αρχαίο αστεροσκοπείο βλέπουμε τα σημάδια των παρατηρήσεων πάνω στις πέτρες. Επιστρέφουμε στο λεωφορείο από ανηφορικό μονοπάτι, μία κουραστική ανάβαση κάτω από τον καυτό ήλιο, παρότι μας περιμένει χαμηλότερα από το σημείο που ξεκινήσαμε.

Φτάνουμε στη σύγχρονη πόλη με τη φημισμένη αγορά του Πίσακ. Στο κέντρο της πλατείας υπάρχει ένα τεράστιο δέντρο που όμοιό του δεν έχω ξαναδεί. Γύρω του κάτω από μεγάλες μπλε τέντες η λαϊκή αγορά με παράξενα φαγητά και φρούτα, μα και γνωστά λαχανικά, όσπρια, πατάτες, κότες, μπαχαρικά κλπ. Αμέτρητα μαγαζάκια και στα γύρω δρομάκια. Ο Πίτερ αγοράζει ένα τσαράγκο (charango), ένα μουσικό όργανο φτιαγμένο από το καβούκι ενός αρμαντίλο, σαν μικρό μπουζούκι με δέκα χορδές τοποθετημένες σε πέντε δυάδες. Μαζί και η παρτιτούρα από το τραγούδι “Το Πέρασμα του Κόνδορα” (Condor Pass) ένα παραδοσιακό τραγούδι του Περού το οποίο διασκεύασαν οι Σίμον & Γκάρφανκελ. Καθόμαστε έξω σε εστιατόριο με όμορφα χαμηλά τραπεζάκια και άνετες καρέκλες απέναντι από την πλατεία. Μπροστά και πάνω μας υψώνονται εντυπωσιακά πανύψηλα τα βουνά. Χαλαρώνω κάτω από τον ζεστό ήλιο του μεσημεριού, μέσα σε εξωτικές μυρωδιές. Το βλέμμα μου γεμίζει με την εικόνα του δρόμου, της πλατείας, της αγοράς, του κόσμου και των γιγάντιων βουνών. Τα φαγητά φαίνονται πολύ ενδιαφέροντα και παραγγέλνω δύο μερίδες τις οποίες καταβροχθίζω με βουλιμία, προς έκπληξη των υπολοίπων οι οποίοι επηρεασμένοι από το υψόμετρο είναι κουρασμένοι και δεν έχουν όρεξη για φαγητό.

Λεωφορείο Turtle και η οδηγός Σάρα

Στην επιστροφή επισκεπτόμαστε έναν ακόμη αρχαιολογικό χώρο κοντά στο Κούσκο. Αποτελείται από λαξευμένα βράχια κάτω από τα οποία υπάρχουν διάδρομοι και σπηλιές. Από το βαθούλωμα ενός βωμού θυσίας ζώων ξεκινάει ένα λεπτό ρυάκι χαραγμένο στο βράχο με συνεχή ζικ-ζακ καταλήγοντας σε μία διχάλα. Το αίμα του θυσιασμένου ζώου κατηφόριζε στο ρυάκι, και ανάλογα την μεριά της διχάλας που κυλούσε παίρνανε κάποιον χρησμό. Προτείνω να το δοκιμάσουμε με νερό προς ενθουσιασμό των συνοδοιπόρων μου, μα εσκεμμένα αυξάνω την παροχή με αποτέλεσμα το νερό να κυλήσει και από τις δύο πλευρές της διχάλας, δίδοντας διφορούμενο χρησμό ως γνήσιος μάντης.

Το απόγευμα έχουμε ενημέρωση από τον Ρότζερ τον οργανωτή της πεζοπορίας πέντε ημερών που ξεκινάμε αύριο. Θα συμμετάσχουμε εθελοντικά σε πρόγραμμα αναδάσωσης στο χωριό Κουνκάνι, χρηματοδοτούμενο από την αμοιβή που κατεβάλλαμε για την εκδρομή. Ο Ρότζερ θυμάται έναν έλληνα φίλο με τον οποίο φοιτητές συμμετείχαν στο Λονδίνο σε πορείες κατά της χούντας στην Ελλάδα. Αν και δεν γνωρίζει ελληνικά του άρεσε να φωνάζει ένα σύνθημα το νόημα του οποίου μας περιγράφει. “Λαός ενωμένος ποτέ νικημένος” του λέω και πετάγεται πάνω ενθουσιασμένος. Μου έφτιαξες τη μέρα δηλώνει και σημειώνει την φράση ώστε να τηλεφωνήσει στον φίλο του αργότερα. Για ξενάγηση και εκδρομές στην περιοχή του Κούσκο συνίσταται ανεπιφύλαχτα. Ταξιδιωτικό γραφείο Auqui του Roger Valencia Espinoza. Διεύθυνση: Jose G. Cosio 307, Urb. Magisterial, P.O. Box 554, Cusco. Tel: +51 84 251278, Fax: +51 84 235334, email: vroger@qenqo.ecp.net.pe

Το βράδυ προτείνω και πάμε για φαγητό στο Μακόντο (Macondo), εστιατόριο το οποίο ανακαλύψαμε με τον Γιώργο την πρώτη ημέρα και έγινε σήμα κατατεθέν του Κούσκο. Πρωτότυπη, άνετη και ευχάριστη διακόσμηση, ξύλινα έπιπλα, έντονα φωτεινά χρώματα και ζωγραφιές, ράφια και βιτρίνες με διάφορα θέματα και αντικείμενα. Κάτω από το τζάμι των τραπεζιών βρίσκονται κάρτες και φωτογραφίες που τοποθετούν κατά βούληση οι από όλο τον κόσμο θαμώνες. Ωραία σερβίτσια, μεγάλες μερίδες, νόστιμες γεύσεις, προσεγμένο σερβίρισμα και μουσική λάτιν. Μετά και το γλυκό καφές, για να περάσουμε στα ποτά και τα κοκτέιλ. Καθόμαστε μέχρι αργά σε τραπέζι όπου στη μία μεριά για κάθισμα υπάρχει ένα κρεβάτι γεμάτο μαξιλάρια. Αξίζει να έρθει κανείς στο Κούσκο μόνο και μόνο για να φάει εδώ.

No comments: