3. Μαδρίτη μέσω Λευκωσίας

Παρασκευή 23 Αυγούστου
Αύριο είμαι κουμπάρος στο γάμο του Δήμου και της Γιώτας στη Λευκωσία. Αναχωρώ από Αθήνα με το σακίδιο στην πλάτη και κουστούμι ανά χείρας. Στην πτήση έχω παράθυρο στα αριστερά, βλέπω αρκετά νησιά του αιγαίου, το Καστελόριζο και σε λίγο πετάμε πάνω από την Κύπρο. Η άφιξη στη Λάρνακα εντυπωσιακή με έναν ελιγμό αριστερής στροφής 180°, κατά τη διάρκεια του οποίου κοιτάζω από χαμηλό ύψος κατακόρυφα τη θάλασσα όπου εναλλάσσεται το μπλε με το γαλαζοπράσινο των αβαθών.

Σάββατο 24 Αυγούστου 2002

Πριν τον γάμο άφθονη ζιβανία (τσίπουρο), ζωντανή μουσική, τραγούδι, κρασί, μεζέδες και κεράσματα στο σπίτι της Γιώτας. Κάθομαι στην αυλή κάτω από την κληματαριά με τους δύο οργανοπαίκτες. Ο ηλικιωμένος, που παίζει βιολί, μου περιγράφει μία συναυλία σε κατάμεστο αρχαίο θέατρο στη Συρία χωρίς μικροφωνική υποστήριξη, με το κοινό να κάνει απόλυτη ησυχία για να ξεσπάσει σε καταιγιστικό χειροκρότημα στο τέλος. Ο ρυθμός της μουσικής γίνεται εξαιρετικός όταν οι οργανοπαίκτες αφήνονται ελεύθεροι να αυτοσχεδιάσουν.

Κυριακή 25 Αυγούστου 2002

Κατά τη μετάβασή μου με ταξί στο αεροδρόμιο της Λάρνακας, διαδρομή μιας ώρας, οδηγός είναι ο Ευγένιος όνομα και πράγμα. Έχει δουλέψει ως ταξιτζής στο Λονδίνο και την Κολομβία, είναι παντρεμένος τρεις φορές. Μα η νυν γυναίκα του τυφλώθηκε πάνω στη γέννα. Του διηγούμαι την ταινία που παρακολούθησα μερικές ημέρες πριν, με τίτλο “Μία Νύχτα στον Κόσμο” (Night on Earth). Περιλαμβάνει πέντε ιστορίες με ταξί ακολουθώντας τη νύχτα σε πέντε διαφορετικές πόλεις του Κόσμου. Σε κούρσα στο Παρίσι ο μαύρος οδηγός αισθάνεται μειωτική την συμπεριφορά δύο επιβατών προς το άτομό του, τους οποίους και παρατάει στη μέση του δρόμου. Παίρνει μία εκ γενετής τυφλή επιβάτη και διαπιστώνει ότι γι’ αυτήν το ότι είναι μαύρος δεν έχει ουσία. Αισθάνεται συμπόνια για την τυφλή, η οποία όχι μόνο δεν την δέχεται αλλά αντικρούει με επιχειρήματα και επιστρέφει τον οίκτο πίσω στον οδηγό. Είναι μία δυναμική όλο ζωντάνια όμορφη γυναίκα, η οποία του υποδεικνύει τη διαδρομή προς την όχθη του Σηκουάνα όπου θέλει να κάνει βόλτα περπατώντας στην προκυμαία. Αποβιβάζει την επιβάτη λέγοντάς "να προσέχει". "Εσύ να προσέχεις" ανταπαντά αυτή και πράγματι το ταξί τρακάρει μόλις ξεκινάει. Άφιξη στο Ελ. Βενιζέλος 14:00, αναχώρηση 17:00 και άφιξη στη Μαδρίτη 20:30. Μετά από περιπλάνηση στο αχανές αεροδρόμιο φτάνω στο κατάλληλο γραφείο όπου η IBERIA μου κλείνει ξενοδοχείο για το βράδυ. Προσδοκώ σε ντους και ύπνο νωρίς μετά το χτεσινό ξενύχτι, όμως διαπιστώνω διαρροή σε φακελάκι σαμπουάν στο τσαντάκι με τα “μπανιαρικά”. Με υπομονή και επιμονή σε λίγο όλα είναι πλυμένα και στεγνά με τη βοήθεια του σεσουάρ που υπάρχει στο μπάνιο. Ανοίγοντας την τηλεόραση πετυχαίνω ντοκιμαντέρ για τα νησιά Γκαλαπάγκος (Galapagos) που παρά την κούραση παρακολουθώ. Ανέλπιστο δώρο μία και σε τρεις εβδομάδες θα γνωρίσω τυχαία τον Gio, που τώρα που εγώ βλέπω το ντοκιμαντέρ αυτός βρίσκεται στα Γκαλαπάγκος για 4 μήνες(!) μελετώντας γεράκια. Στο σπίτι μεταξύ διάφορων εγκυκλοπαιδειών είχαμε και μία για ζώα. Την ξεφύλλιζα πριν μάθω να διαβάζω βλέποντας φωτογραφίες, και μόλις έμαθα την ξεκοκάλισα. Βλέποντας το ενδιαφέρον μου ο παππούς ο Χρήστος μου πήρε μία κόκκινη κασετίνα-θήκη για κάρτες για ζώα. Κάθε κάρτα είχε μία φωτογραφία και πληροφορίες για ένα ζώο -- είδος, υποκατηγορία, παγκόσμιο χάρτη με σήμανση όπου απαντάται, συνήθειες κλπ. Κάθε μήνα λαμβάναμε ταχυδρομικώς ένα πακετάκι κάρτες για την συμπλήρωση σιγά σιγά της κασετίνας. Τι ευτυχία η παραλαβή, ταξινόμηση και μελέτη των καρτών. Όταν πέθανε ήμουν δέκα χρονών, στεναχωρήθηκα μα δεν έκλαψα. Οι άνθρωποι πεθαίνουν, μου φάνηκε κάτι φυσιολογικό. Μα πρώτη φορά άρχισα ουσιαστικά να αναρωτιέμαι. Που πήγε ο παππούς; Στον “ουρανό”; Με βλέπει τώρα και με προσέχει; Ε τότε σίγουρα δεν θέλει να κλαίω. Πρέπει να είμαι καλό παιδί και να μην τον απογοητεύω; Μα θα με προσέχει άρα και βλέπει συνέχεια; Και αν θέλω να κάνω κάποια σκανδαλιά; Πάντως με βλέπει δεν με βλέπει, κατέληξα ότι δεν μπορεί να αλληλεπιδράσει μαζί μου. Κάπου σε αυτή την διαπίστωση επεσήμανα στον πατέρα μου ότι κάποιος πρέπει να φροντίσει για τις κάρτες μη και σταματήσουν να έρχονται. Ισχυρή προσωπικότητα ο παππούς μου, ήρεμος, υπομονετικός και γαλήνιος, δεν τον άκουσα μία φορά να φωνάζει. Αρκετές φορές η ζωή μου διασταυρώθηκε με ανθρώπους που μου είπαν μία προσωπική τους ιστορία γι’ αυτόν. Σύμφωνα με την μητέρα μου βοηθούσε όλο τον κόσμο αν και δεν γνώριζε αν όσοι του ζητούσαν βοήθεια είχαν πράγματι ανάγκη. Μα δεν άντεχε την σκέψη κάποιος να είχε ανάγκη και να μην βοηθήσει. Δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω από πότε είχα την περιέργεια και το ενδιαφέρον για τη φύση, μα ο κήπος της γιαγιάς και του παππού με τα ζαρζαβατικά, τις κερασιές, τη δάφνη, την κυδωνιά, την κορομηλιά, τη βερικοκιά, την τεράστια συκιά, την αμυγδαλιά, τις κότες και φυσικά οι κάρτες με τα ζώα έπαιξαν καταλυτικό ρόλο.

No comments: