Παρασκευή 30 Αυγούστου 2002
Μετά το καθιερωμένο πρωινό φορτώνουμε τα σακίδια-λουκάνικα που μας δώσανε στη σχάρα του μίνι λεωφορείου WV. Περνάμε το Πίσακ κινούμενοι παράλληλα στο ποτάμι Ουρουμπάμπα (Urubamba). Στην πόλη Κάλκα (Calca) στρίβουμε δεξιά αφήνοντας το ποτάμι και ανηφορίζουμε τους στενούς απότομους χωματόδρομους κατευθυνόμενοι σε έναν αυχένα στα 4.300 m. Στις συνεχείς, απότομες στροφές υπάρχουν οδικά σήματα που σε προτρέπουν να κορνάρεις προειδοποιητικά, μα σπάνια συναντάμε άλλο όχημα. Οι κορυφές των βουνών παραμένουν κρυμμένες στα σύννεφα, το τοπίο είναι γυμνό από δέντρα, άγριο. Συναντάμε αραιά μεμονωμένα σπίτια-αγροκτήματα και ανθρώπους που καλλιεργούνε τις πλαγιές ή βόσκουν κοπάδια από λάμα, αλπάκα και πρόβατα. Φτάνοντας στον αυχένα κατεβαίνουμε να ξεμουδιάσουμε. Ο αέρας παγωμένος “ξυρίζει”. Μαζί του παρασύρει σύννεφα τα οποία κινούνται ταχύτατα λίγο πάνω από το κεφάλι μας. Πιο κάτω αφήνουμε το αυτοκίνητο να προχωρήσει και κάνουμε ένα περίπατο γύρω στη μία ώρα για να δούμε τα δέντρα πούγια (Puya Raimondi), τα μόνα που επιβιώνουν σε αυτό το υψόμετρο. Έχουν χοντρό κορμό σαν του φοίνικα, μια τούφα από αγκαθωτό φύλλωμα στην κορυφή, πάνω από την οποία προεξέχει ένας οβελίσκος ο οποίος φτάνει μέχρι και τα 12 μέτρα σε ύψος. Συναντάμε μόνο μικρά δέντρα. Όντας τα μόνα που επιβιώνουν σε αυτό το υψόμετρο οι ντόπιοι τα κόβουν για έπιπλα και καυσόξυλα με αποτέλεσμα να μην προλαβαίνουν να μεγαλώσουν. Το πρόγραμμα αναδάσωσης έχει σκοπό να τους μάθει να διαχειρίζονται το δάσος, ώστε να προμηθεύονται ξυλεία χωρίς να εξαντλούν τα δέντρα.
Μικρό δέντρο πούγια (Puya Raimondi)
Οικισμός κάτω από τα δέντραΦτάνουμε στο δρόμο και στο λεωφορείο. Ο Φελισιάνο (Feliciano) ο μάγειρας έχει μαγειρέψει δίπλα σε μία ξερολιθιά που του κόβει τον αέρα με καμινέτο κηροζίνης. Αρχικά ζεστό τσάι από φύλλα κόκας και στη συνέχεια κοτόπουλο με λαχανικά. Το ζεστό ρόφημα συνηθίζεται και μετά το γεύμα, τσάι από φύλλα τσαγιού, κόκας, γλυκάνισου ή χαμομήλι. Τα φύλλα της κόκας αποτελούν παράδοση για τους ανθρώπους των Άνδεων. Παρασκευάζουν τσάι με αυτά ή τα μασάνε για να αντεπεξέλθουν στις δυσκολίες του υψομέτρου. Η επίδραση της κοκαΐνης που περιέχουν είναι ίδια με αυτή της καφεΐνης στον καφέ και το συνηθισμένο τσάι. Η κοκαΐνη ως ναρκωτικό είναι διαφορετική ουσία, για την παρασκευή της οποίας απαιτείται χημική επεξεργασία μεγάλων ποσοτήτων φύλλων κόκας.
Συνεχίζουμε με το αυτοκίνητο μέχρι το τέλος του δρόμου, την πόλη Λάρες (Lares). Μεταφέρουμε τα πράγματα από ένα μονοπάτι σε ένα μικρό πλάτωμα όπου θα κατασκηνώσουμε. Πέρα από εμάς τους τέσσερις, ελάχιστος απαιτούμενος αριθμός τουριστών για να γίνει η εκδρομή, έχουμε μαζί μας τον Χέρμαν (Herman) τον ξεναγό, τον Φελισιάνο τον μάγειρα, ενώ εδώ μας περιμένουν με τρία άλογα και ένα μουλάρι ο Οκτάβιο (Octavio) και ακόμη ένας αχθοφόρος. Βρισκόμαστε στην πλαγιά μιας στενής καταπράσινης κοιλάδας με ευκαλύπτους στα 3.300 m, μέσα σε σύννεφα, ομίχλη και θερμές πηγές που αχνίζουν. Σε μεγαλύτερο πλάτωμα κάτω από εμάς υπάρχουν υπαίθριες δεξαμενές από σκυρόδεμα με θερμά λουτρά και χαμηλότερα το ποτάμι. Βοηθώ στο στήσιμο των σκηνών, μία για εμένα και τον Γιώργο, μία για τον Peter, μία για την Carol, δύο μεγάλες κουζίνα - τραπεζαρία όπου κοιμούνται και οι άλλοι πλην του Χέρμαν που κοιμάται σε μια μικρή δική του. Σκάβουμε μία τρύπα για τουαλέτα πάνω από την οποία τοποθετούμε κόκκινη σκηνή σε σχήμα τηλεφωνικού θαλάμου. Κατά την αναχώρηση ξανακαλύπτουμε την τρύπα με το χώμα, πολύ καλή ιδέα για ελεύθερο κάμπινγκ ώστε να μην αφήνουμε καθόλου σκουπίδια και “νάρκες” πίσω μας. Φοράω μόνο μαγιό και σανδάλια παίρνω μία πετσέτα και κατεβαίνω το απότομο μονοπάτι προς τις δεξαμενές για να συναντήσω τους υπόλοιπους. Καθόμαστε στο καυτό νερό και χαλαρώνουμε μέχρι το σούρουπο μαζί με αρκετούς ντόπιους.
Θέρμες - Λάρες
Όταν βραδιάζει συγκεντρωνόμαστε στη μεγαλύτερη σκηνή που χρησιμεύει ως τραπεζαρία. Απίθανη πέστροφα για βραδινό. Μεγαλύτερη έκπληξη το επιδόρπιο, μπανάνα φλαμπέ με σιρόπι σοκολάτα που ο Φελισιάνο ετοιμάζει εντυπωσιακά στην είσοδο της σκηνής ώστε να βλέπουμε τις φλόγες. Είναι καταπληκτικός μάγειρας προσέχοντας και τη διακόσμηση στο σερβίρισμα των πιάτων. Δούλευε σε ένα καλό ξενοδοχείο στη Λίμα, μην αντέχοντας όμως τον μουντό καιρό της επέστρεψε στα βουνά. Του βγάζουμε το παρατσούκλι Ντελισιάνο (Deliciano) από το αγγλικό delicious που σημαίνει νοστιμότατο. Σήμερα μακριά από τα φώτα του Κούσκο ήλπιζα να δω των νυχτερινό ουρανό, όμως παραμένει συννεφιασμένος όπως και τις υπόλοιπες βραδιές της πεζοπορίας.
No comments:
Post a Comment