19. Σέρο ντε Πάσκο (Cero de Pasco) – Χουάνουκο (Huanuco)

Τρίτη 17 Σεπτεμβρίου 2002

Ήδη είμαστε έξι ημέρες στο δρόμο και ακόμη μακριά από το Χουαράζ. Αναχωρούμε στις 7:00 για Χουάνουκο. Αρχικά παίρνουμε λεωφορείο για το Σέρο Ντε Πάσκο, πόλη χτισμένη σε υψόμετρο +4.330 m γύρω από έναν τεράστιο, τόσο σε διάμετρο όσο και σε βάθος, κρατήρα ενός ορυχείου. Χαλκός, ψευδάργυρος, μόλυβδος, χρυσός και ασήμι εξορύσσονται εδώ. Ο δρόμος βρίσκεται στο χείλος του κρατήρα και όμως δεν μπορούμε να δούμε τον πυθμένα παρά μόνο τεράστια φορτηγά που ανεβοκατεβαίνουν τις απέναντι μακρινές παρειές. Εδώ επιβιβαζόμαστε σε μικρότερο λεωφορείο. Πιάνει ένα ψιλόβροχο που ευτυχώς δεν διαρκεί πολύ μια και τα πράγματά μας βρίσκονται στην οροφή, σε αδιάβροχα καλύμματα όχι όμως ερμητικά κλεισμένα. Ώρες αργότερα κινούμαστε χαμηλά στην γεμάτη χωράφια πεδιάδα του Χουάνουκο και για πρώτη φορά στην εκδρομή αντικρίζω ένα τρακτέρ. Πιο μακριά μια πολύ όμορφη εικόνα, ένα εντυπωσιακό, μεγάλο, πυκνό δέντρο, ξεπροβάλει πάνω από τον γεμάτο μπουκαμβίλιες ψηλό σαν κάστρο μαντρότοιχο ενός αγροκτήματος. Στις δώδεκα φτάνουμε στο Χουάνουκο σε υψόμετρο 1.890 m. Είμαστε στην αρχή της κοιλάδας του ποταμού Χουαγιάγκα (Huallaga) που ρέει προς το Ικουίτος (Iquitos) και τον Αμαζόνιο. Η κοιλάδα είναι η κύρια περιοχή καλλιέργειας κόκας του Περού, νόμιμης και παράνομης. Τα φύλλα κόκας μεταφέρονται από λαθρεμπόρους μέσω των αχανών και αδύνατο να ελεγχθούν παραποτάμων του Αμαζονίου βορειοανατολικά προς την Κολομβία για επεξεργασία. Οι προηγμένες χώρες έχουν εξαπολύσει “πόλεμο” εναντίων της παρασκευής κοκαΐνης, η οποία προφανώς δε θα σταματήσει εφόσον υπάρχει ζήτηση και κατά συνέπεια οικονομικό συμφέρον. Μια και η περιοχή είναι κάτω από στρατιωτικό έλεγχο υπάρχουν πολλά σημεία ελέγχου. Αντάρτες δραστηριοποιούνται κυρίως μεταξύ του Τίνκο Μαρία (Tingo Maria) και του Ταραπότο (Tarapoto). Δεν θα μπούμε στην επικίνδυνη ζώνη, το ταξίδι μας συνεχίζει δυτικά ανηφορίζοντας και πάλι στις Άνδεις. Πηγαίνουμε σε ένα μέρος από όπου αναχωρούν ταξί για μακρινές διαδρομές. Κλείνουμε ένα για τον επόμενο προορισμό μας τη Λα Ουνιόν (La Union). Η ώρα είναι δώδεκα και θα αναχωρήσουμε στις μία. Κάνω μία βόλτα στην πόλη. Μπορεί να είναι άσχημη η περιοχή που περπατάω, με αρκετά πορνεία, αλλά οι φάτσες των ανθρώπων και το Χουάνουκο γενικότερα μου κάνουν κακή εντύπωση. Επιστρέφοντας έχουμε ήδη μαζευτεί τέσσερις επιβάτες και αναρωτιόμαστε γιατί δεν ξεκινάμε. Αναχωρούμε μόλις βρίσκουμε και τον πέμπτο, στις 13:30, ο οποίος κάθεται ανάμεσα στον οδηγό και τον συνοδηγό εν μέρει στο κάθισμα του συνοδηγού και εν μέρει σε κίτρινο παχύ αφρολέξ προσπαθώντας να μην ενοχλεί πολύ στις αλλαγές των ταχυτήτων.

Ανηφορίζουμε συνεχώς, περνάμε δίπλα από ποτάμια, μέσα από δάση και χωριά. Ο δρόμος είναι χωματόδρομος και άφθονη σκόνη μπαίνει από παντού στο ταξί, κυρίως από το ανοιχτό παράθυρο του οδηγού. Μετά τα πρώτα χιλιόμετρα έχουμε γίνει κυριολεκτικά κάτασπροι, και τοποθετούμε τα μαντίλια σαν φίλτρα στο πρόσωπό μας για να αναπνέουμε. Σταματάμε για λίγο σε σημείο όπου ξυλοκόποι έχουν ρίξει έναν ευκάλυπτο και τώρα τον κόβουν σε μικρότερα κομμάτια για να ανοίξουν το δρόμο. Λίγο πριν το σούρουπο φτάνουμε στη Λα Ουνιόν και τρώμε ένα γενναίο γεύμα ενώ έχει ήδη νυχτώσει. Πέντε χιλιόμετρα δυτικά υπάρχει ένας ενδιαφέρον αρχαιολογικός χώρος από το 2.000 πχ, είμαστε όμως κουρασμένοι και αποφασίζουμε να συνεχίσουμε για τη μεγάλη πόλη το Χουαράζ. Για 200 σολ μισθώνουμε με τον Γιώργο το ταξί, και ακόμη έναν οδηγό μια και ο ιδιοκτήτης είναι πολύ κουρασμένος για να οδηγήσει, και αναχωρούμε με το ολόγιομο φεγγάρι να φωτίζει τη νύχτα. Η διαδρομή περνάει μέσα από στενά βραχώδη φαράγγια στη βάση τους, εντυπωσιακά όμορφη υπό το παράξενο γαλάζιο φως του φεγγαριού. Σύντομα με παίρνει ο ύπνος αν και θυμάμαι τρία σημεία ελέγχου τις αστυνομίας, και τον ξαφνικό ελιγμό αποφυγής μιας αγελάδας με αυτοκτονικές τάσεις καθισμένη στο δρόμο. Στις 22:00 φτάνουμε στο Χουαράζ. Τινάζουμε τα ρούχα μας και τις αποσκευές, περιμένουμε να κατακαθίσει το σύννεφο σκόνης και μπαίνουμε στο ξενοδοχείο. Πριν ξαπλώσω απολαμβάνω για ώρα ένα καυτό ντους.