11. Κούσκο – Monasterio Hotel

Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου 2002

Ημέρα γενικής καθαριότητας. Πλένω τρία κοντομάνικα μπλουζάκια, το μαντήλι και το καπέλο ώστε να μην μπουν σε στεγνωτήριο και δίνω τα υπόλοιπα ρούχα για πλύσιμο. Αγοράζουμε τα αυριανά εισιτήρια λεωφορείου για το Πούνο και μετά τρώμε με τον Γιώργο σε μία όμορφη πλατεία, ψηλά, με θέα την πόλη, έξω απολαμβάνοντας την λιακάδα.

Πίνακας στο Monasterio Hotel
(φωτογραφία από anilegna, http://www.flickr.com/photos/aktkbk/498151209/)

Το αίθριο του Monasterio Hotel
(φωτογραφία από pandilucciano, http://www.flickr.com/photos/gerardo/710494797)

Το απόγευμα είμαστε καλεσμένοι του Ρότζερ για μία ξενάγηση στο Μοναστέριο (Monasterio Hotel) το πολυτελέστερο ξενοδοχείο του Κούσκο. Τι είναι άραγε πιο επίσημο σανδάλια ή μπότες; Μετά από μια εβδομάδα πεζοπορίας επιλέγουμε τα σανδάλια. Συναντάμε τον Ρότζερ και ένα νεαρό ζευγάρι από τις ΗΠΑ. Ο άντρας είναι ελληνοαμερικάνος, μαθηματικός, καθηγητής πανεπιστημίου και χαίρεται που συναντάει έλληνες. Το επιβλητικό κτίριο λειτουργούσε ως μοναστήρι πριν μετατραπεί σε ξενοδοχείο. Είναι χτισμένο περιμετρικά γύρω από μεγάλο αίθριο με προσεγμένο κήπο και περιλαμβάνει μεγάλες ψηλοτάβανες αίθουσες, πλατιές σκάλες, ναούς, θαυμάσιους πίνακες ζωγραφικής και τοιχογραφίες. Παρά τη μεταφορά της πρωτεύουσας στη Λίμα, το Κούσκο αποτελούσε το κέντρο των τεχνών, την πολιτισμική πρωτεύουσα του Περού. Οι περουβιανοί ζωγράφοι, μη γνωρίζοντας τους κανόνες της ευρωπαϊκής τεχνοτροπίας, αδέσμευτοι από στερεότυπα, πιο κοντά στη φύση, ενσωμάτωσαν στους πίνακες τον πολιτισμό τους. Ο Ρότζερ είναι εξαιρετικός ξεναγός, εμβαθύνοντας στους πίνακες, επισημαίνοντας λεπτομέρειες ομορφιάς, αυθεντικότητας και αλληγορίας. Μέσα από τη συζήτηση και την ανταλλαγή απόψεων κατανοούμε καλύτερα την ιστορία, τους ανθρώπους της Λατινικής Αμερικής και τον εαυτό μας. Συμπτωματικά βρίσκεται εδώ η υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων της Orient Express της παγκόσμιας αλυσίδας ξενοδοχείων στην οποία ανήκει και το Monasterio Hotel, την οποία συναντάμε στο τέλος της ξενάγησης και μας προσκαλεί να συνεχίσουμε τη συζήτηση κερνώντας μας ποτά στο μπαρ, μία ψηλοτάβανη με πέτρινες αψίδες αίθουσα, με βαριές αναπαυτικές πολυθρόνες και ξύλινα έπιπλα. Είναι από τη Νότιο Αφρική, με καστανόξανθα μέχρι τους ώμους μαλλιά και πράσινα μάτια, μοιάζει πολύ με μία παλιά μου φίλη ακόμη και στις κινήσεις και τη χροιά της φωνής της. Έχω μια οικία αίσθηση ότι την γνωρίζω.

Αρκετά αργότερα, μετά τις προτροπές του Γιώργου αναχωρούμε, για να συναντήσουμε τα δεκαπέντε άτομα από Βόρεια Αμερική και Ευρώπη με τα οποία ξεκίνησε την εκδρομή σε ένα αγγλικό μπαρ. Ενδεχομένως και λόγω της αποχώρησης από την συντροφιά της νοτιοαφρικανής καλλονής, η παρέα μου φαίνεται ανιαρή. Συνεχίζουμε σε ένα πολυχώρο όπου σαν τα πρόβατα μπαίνουν στο χειρότερο μέρος, σε υπόγειο κλαμπ χωρίς καθόλου κόσμο. Μία σύντομη περιήγηση μου αποκαλύπτει ένα όμορφο μπαράκι στον τελευταίο όροφο με όμορφη ξύλινη διακόσμηση, ασπρόμαυρες σινεφίλ φωτογραφίες, μουσική Bob Marley και ενδιαφέρον κόσμο. Επιστρέφω και τους προτείνω να πάμε στην κορυφή μα δεν θέλουν να μετακινηθούν διότι έχουν ήδη πάρει ποτό. Έχουν πληρώσει χιλιάδες δολάρια για να έρθουν στην άκρη του κόσμου, είναι η τελευταία τους βραδιά, και εν γνώση τους κάθονται στο άσχημο μέρος για να μη “σπαταλήσουν” το αστείο τίμημα μιας μπύρας. Μοιάζουν να έχουν μεταφέρει το γκρίζο των χωρών τους εδώ και η συμπεριφορά τείνει να επιβεβαιώσει το στερεότυπο ότι οι μεσογειακοί λαοί περνάμε καλύτερα. Τους παρατάω, πίνω ένα ποτό στο επάνω μπαράκι με κάποιες κοπέλες που συναντήσαμε στο Χουάνα Πίτσου, μα μετά το monasterio δεν έχω ενδιαφέρον και έτσι στις 1:00 επιστρέφω στο ξενοδοχείο για ξεκούραση.