27. Ίκα (Ica) – Χουακατσίνα (Huacachina)

Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2002

Η λίμνη έχει διάμετρο περί τα 200 μέτρα. Γύρω της φοίνικες και λίγα ισόγεια και διώροφα σπίτια και ξενοδοχεία. Τρώμε πρωινό δίπλα στη λίμνη και στη συνέχεια μεταβαίνουμε στην Ίκα όπου επισκεπτόμαστε το μουσείο “Museo Regional de Ica” με εκθέματα από τους πολιτισμούς των Παράκας και των μετέπειτα Νάσκα. Μούμιες σε πολύ καλή κατάσταση και μεγαλοπρεπή υφάσματα με εντυπωσιακά χρώματα και σχέδια από τους τάφους. Κεραμικά με ζωγραφιές από ζώα, πουλιά και μυθικά πλάσματα. Μουμιοποιημένα κρανία τρόπαια (trophy heads) συλλεγμένα μετά από μάχη. Παραμορφωμένα κρανία. Οι Παράκας έδεναν και πίεζαν το αναπτυσσόμενο κεφάλι στα βρέφη. Το μακρόστενο προς τα πίσω κρανίο που προέκυπτε θεωρούνταν όμορφο. Τέλος πολλά κρανία με τρύπες από τρυπανισμό μία πρωτόγονη χειρουργική τεχνική για να γλιτώσουν κάποιον από τα “κακά πνεύματα” που τον είχαν καταλάβει. Περιέργως τα θύματα μερικές φορές επιβίωναν της τεχνικής και σε ορισμένα κρανία βλέπεις επουλωμένη την οπή του τρυπανισμού. Η περιοχή της Ίκα έχει αρκετούς αμπελώνες και στη συνέχεια επισκεπτόμαστε μία υπαίθρια έκθεση κρασιού.



Όταν επιστρέφουμε στη Χουακατσίνα βλέπουμε πολύ κόσμο που έχει έρθει ημερήσια εκδρομή από την Ικα. Οικογένειες και πολλά παιδάκια κάνουν μπάνιο στη λίμνη, βόλτες με θαλάσσια ποδήλατα, πικνίκ κάτω από τους φοίνικες. Το νερό είναι αδιαφανές καφέ και αρκετά μολυσμένο σύμφωνα με τον τουριστικό οδηγό. Ο Γιώργος και ο Gio νοίκιασαν σανίδες για sandboard. Εγώ προτιμώ την ορειβασία στους γύρω τεράστιους αμμόλοφους έχοντας μαζί μου και τη φωτογραφική μηχανή του Γιώργου, με την οποία τράβηξα τις ανωτέρω φωτογραφίες. Φτάνοντας στην κορυφή και κοιτάζοντας την απεραντοσύνη της ερήμου, φαντάζει παράδοξη η παρουσία της λίμνης. Βαδίζω κατά μήκος των φιδίσιων κορυφογραμμών. Ο αέρας συνεχώς μετακινεί άμμο γύρω στα 10 εκ από την επιφάνεια. Σε μία πλαγιά συναντώ τον Γιώργο και τον Gio. Προσπαθούν να κάνουν snowbord μα δεν είναι ιδιαίτερα διασκεδαστικό, η σανίδα δεν γλιστράει μα περισσότερο βουλιάζει στην άμμο. Κατηφορίζουμε δίπλα στη λίμνη για φαγητό, μπύρες και άφθονο πίσκο (pisco) όπως εδώ ονομάζουν το τσίπουρο. Πηγαίνουμε και πάλι στην lκα με στέισον βάγκον ταξί. Μαζί μας παίρνουμε και μία μητέρα με 5 παιδάκια, δηλαδή 10 άτομα μαζί με τον οδηγό, χωρίς φυσικά να την αφήσουμε να πληρώσει. Στις 18:00 αναχωρούμε με λεωφορείο για την παραθαλάσσια πόλη Πίσκο (Pisco).