8.4. Ημέρα 4 η – Αυχένας στα 4.450 m

Δευτέρα 2 Σεπτεμβρίου
Ξυπνάμε πριν τις εφτά αλλά βρέχει καταρρακτωδώς και αναβάλουμε την αναχώρηση. Γύρω στις οκτώ ως δια μαγείας η βροχή σταματάει, ο καιρός ανοίγει, αναθαρρεύουμε και ξεκινάμε. Κερδίζουμε συνεχώς ύψος. Ρίχνω μια τελευταία ματιά στην κορυφή που ανέβηκα προχθές πριν αφήσουμε την κοιλάδα.

Περπατάμε μέσα στα σύννεφα, ανεβοκατεβαίνουμε πλαγιές, περνάμε δίπλα από λίμνες, συναντάμε πέρδικες και λαγούς. Ένα σπίτι εμφανίζεται στο πουθενά, μια γυναίκα με ένα μωρό και ένα κοριτσάκι συγκλίνει στην πορεία μας για να πουλήσει υφαντά. Δίνω στο κοριτσάκι ένα πλεκτό κουκλάκι και μερικά κέρματα στη μητέρα. Σε όλη την εκδρομή δεν αγόρασα δώρα παρά μόνο την τελευταία εβδομάδα για να μην προσθέτω βάρος στο σακίδιο. Μα από εκείνη την απομακρυσμένη περιοχή ίσως ήταν προτιμότερο να αγοράσω υφαντά, δίνοντας αξία στους ανθρώπους που τα έφτιαξαν και ας τα παράταγα μετά στην πρώτη πόλη.

Μάνα, κόρη και το σκυλάκι.

Η ομίχλη πυκνώνει και η διαδρομή γίνεται απότομη και κατηφορική μέχρι που συναντάμε ένα πολύ πλατύ κεντρικό μονοπάτι όπου αρχίζουμε και πάλι να ανηφορίζουμε ομαλά. Σε λίγο συναντάμε τον Φελισιάνο με τον Οκτάβιο που έχουν στήσει τη μεγάλη σκηνή και έχουν ετοιμάσει φαγητό. Είμαστε στη βάση της πλαγιάς του αυχένα μα δεν το έχουμε αντιληφθεί λόγω της ομίχλης. Μετά από τόσο περπάτημα τρώμε με όρεξη γρήγορα και συνεχίζουμε γύρω στις μία.

Γεύμα, κεντρικό πλατύ μονοπάτι, στο βάθος ο αυχένας στα +4.450 m

Η ανάβαση πολύ ανηφορική με συνεχείς ελιγμούς. Βαδίζουμε πολύ αργά. Είμαι με τον Χέρμαν μπροστά κουβεντιάζοντας και προσπαθούμε να ανοίξουμε λίγο το ρυθμό, όμως αντί να επιταχύνουμε κάθε τόσο σταματάμε για να βρουν την ανάσα τους οι υπόλοιποι. Μετά από ώρα φτάνουμε στον αυχένα όπου έχει στρωμένο αρκετό χιόνι και χιονίζει. Με τον Χέρμαν παίζουμε χιονοπόλεμο ενώ ο Γιώργος ο Πίτερ και η Κάρολ στέκονται να κοιτάνε αποκαμωμένοι. Η Κάρολ δηλώνει ότι θα με χτυπήσει γιατί είμαι πού χαρούμενος! Το πρωί ο δυνατός ήλιος έλιωσε το χιόνι από το μέρος που ανεβήκαμε, όμως τώρα στον αυχένα και στην απότομη πλαγιά που απλώνεται πίσω του όλα είναι κάτασπρα. Οι πατημασιές ενός οδοιπόρου μαρτυρούν το κατηφορικό φιδογυριστό μονοπάτι προς μία μεγάλη λίμνη η οποία διακρίνεται θαμπά αρκετά χαμηλότερα στο βάθος.

Πίσω από τον αυχένα

Φτάνουν και τα άλογα. Τα πατήματά τους είναι δύσκολα, αβέβαια στο παχύ χιόνι και συνεχώς γλιστράνε. Όταν το προπορευόμενο φτάνει στην κόψη του αυχένα διστάζει και σταματάει. Πιστεύω ότι δεν μπορεί να διακρίνει το μονοπάτι μιας και η απότομη πλαγιά, ο ουρανός, το φόντο, όλα είναι κατάλευκα μέσα στη χιονόπτωση. Ο Οκτάβιο πιάνει το μουλάρι από τα χαλινάρια και μπαίνει μπροστά τραβώντας το, ανοίγοντας δρόμο για τα άλογα που ακολουθούν. Φοράει σανδάλια και έχει μαζέψει το παντελόνι του πάνω από το γόνατο ώστε να μην βρέχεται. Ακολουθούμε και εμείς. Παρακάμπτω τους ελιγμούς του μονοπατιού κατεβαίνοντας κάθετα στο παχύ αφράτο χιόνι διασκεδάζοντας, αν και χωρίς γκέτες μου μπαίνει λίγο χιόνι στις μπότες. Φτάνουμε στη βάση της πλαγιάς δίπλα στη λίμνη όπου δεν υπάρχει πλέον χιόνι. Ο Χέρμαν μας ενημερώνει ότι ο χώρος κατασκήνωσης είναι πίσω από τα ψηλά βουνά μπροστά μας. Οι υπόλοιποι είναι πολύ κουρασμένοι και θεωρούν ότι μας κάνει πλάκα, βαδίζουμε αργά. Είναι τόσο σίγουροι που και εγώ δεν ξέρω τι να υποθέσω όταν κάποια στιγμή τους επισημαίνω την μικρή φιγούρα του Φελισιάνο σε ένα δεύτερο αυχένα μπροστά και πάνω μας. Λόγω του χιονιού αναγκαστήκαμε να κατεβούμε χαμηλά δίπλα στη λίμνη και τώρα πρέπει να ξανανέβουμε σε δεύτερο αυχένα στα 4.450 m. Ο Γιώργος έχει δυνάμεις και ακολουθεί, όμως η Κάρολ είναι έτοιμη να κλάψει ενώ ο Πίτερ είναι απογοητευμένος χωρίς καθόλου. Ο ρυθμός μας είναι απελπιστικά αργός και φοράω το fleece αφού κάνουμε συνέχεια στάσεις. Περιθώρια για ξεκούραση δεν έχουμε γιατί η νύχτα πλησιάζει ανησυχητικά και προσπαθούμε συνεχώς με τον Χέρμαν παροτρύνουμε τους υπόλοιπους να προχωράνε. Μου προξενεί έκπληξη ότι ο Πίτερ εξαντλήθηκε γιατί γενικά έχει αντοχές. Όμως από εχθές μιλάγαμε για έναν αυχένα και το γεγονός ότι ενώ περίμενε να ξεκουραστεί τώρα πρέπει να ανέβει και έναν δεύτερο, ο οποίος υψώνεται μπροστά του σαν τεράστιος τοίχος, τον έχει τελείως αποθαρρύνει. Ο Χέρμαν μεταξύ σοβαρού και αστείου τον ρωτάει αν θέλει να του φέρει ένα άλογο. Αυτό τον ξυπνάει απότομα και συνεχίζει χωρίς κανένα πρόβλημα μέχρι το τέλος.

Ανεβαίνοντας προς τον δεύτερο αυχένα των +4.450 m. Στο βάθος ο πρώτος και κάτω η λίμνη.
Παρατηρήστε πόσο ψηλότερα βρίσκονται οι κορυφές των βουνών μέσα στα σύννεφα.

Λίγο πριν νυχτώσει φτάνουμε στο μέρος όπου ο Οκτάβιο έχει στήσει τις σκηνές στα 4.150 m ενώ χιονίζει. Ντυνόμαστε σαν κρεμμύδια φορώντας σε στρώσεις όλα τα ρούχα που διαθέτουμε και καθόμαστε μέσα στη σκηνή – τραπεζαρία. Όμως το τσουχτερό κρύο δεν αντέχεται. Σίγουρα είναι πολλούς βαθμούς υπό του μηδενός μα δεν διαθέτουμε θερμόμετρο για να δούμε πόσο. Αποφασίζουμε να φάμε αμέσως μόλις είναι έτοιμο το φαγητό ώστε να πάμε να χωθούμε στους υπνόσακους μήπως και ζεσταθούμε. Περιμένοντας πίνουμε ζεστό τσάι, με φειδώ όμως μια και κανείς δεν έχει διάθεση να βγαίνει για κατούρημα μέσα στην παγωνιά και το χιόνι τη νύχτα. Η Κάρολ και ο Πίτερ αποφασίζουν να κοιμηθούν στην ίδια σκηνή για να είναι πιο ζεστά. Μετά το φαγητό γεμίζουμε τα platypus παγούρια μας με καυτό νερό για να τα βάλουμε μέσα στους υπνόσακους ως θερμοφόρες, όμως διαπιστώνουμε ότι με το καυτό νερό η τάπα δεν κλείνει εντελώς στεγανά. Δεν ρισκάρω να το χρησιμοποιήσω. Χώνομαι με το κοντομάνικο και τη σκελέα στον υπνόσακο και σφίγγω τους ιμάντες στους ώμους και στην κουκούλα, αφήνοντας μόνο ένα μικρό άνοιγμα για να αναπνέω. Κάποια στιγμή το βράδυ που ξυπνάω, ακούω τον Πίτερ και την Κάρολ που συζητάνε ενώ και ο Γιώργος είναι ξύπνιος από το κρύο. Φοράω και το fleece. Έξω από τη σκηνή ακούγεται έντονα το συνεχές ποδοβολητό των αλόγων. Δεν μπορώ να αντιληφθώ τι συμβαίνει γιατί γρήγορα με ξαναπαίρνει ο ύπνος. Όπως μαθαίνω το πρωί τα άλογα τρώνε όλες τις ώρες, μα λόγω του χιονιού δεν μπορούσαν να βρούνε χόρτα και έτσι όλη τη νύχτα πηγαινοέρχονταν ψάχνοντας για τροφή και ενδεχομένως για να αντεπεξέλθουν στο κρύο.