Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2002
Νωρίς το πρωί και παντού στο λιμάνι κορμοράνοι και πελεκάνοι. Πάνω στην προβλήτα, ανάμεσα στις βάρκες, στην παραλία. Η ημέρα είναι ηλιόλουστη, ζεστή, με άπνοια και πολύ ήρεμη θάλασσα. Με μικρό ταχύπλοο κατευθυνόμαστε νότια προς τη χερσόνησο Παράκας. Φτάνουμε στην ακτή όπου στην πλαγιά είναι σχεδιασμένο ένα τεράστιο κηροπήγιο. Στη ακροθαλασσιά πάνω στα βράχια κορμοράνοι στεγνώνουν τα απλωμένα φτερά τους στον ήλιο.
Συνεχίζουμε για τα νησιά Μπαγιέστας απομακρυνόμενοι από την ακτή, μία διαδρομή 29 χιλιομέτρων. Κατά διαστήματα κοντά μας κολυμπάνε θαλάσσια λιοντάρια. Δεκάδες πουλιά πετάνε χαμηλά σε σχηματισμούς και ολοένα πληθαίνουν. Χιλιάδες πετάνε τώρα πάνω από το νερό σε εντυπωσιακές χορογραφίες καθώς μεταβάλλεται το ύψος πτήσης των σχηματισμών.
Ο Gio στο ταχύπλοο
Φτάνουμε στα νησιά, δυο τρία μεγάλα και αρκετά μικρότερα, βραχώδεις νησίδες με μεγάλα σπήλαια και διαμπερείς τεράστιες οπές. Αμέτρητοι κορμοράνοι, πελεκάνοι, σούλες που πραγματοποιούν εντυπωσιακές ταχύτατες κατακόρυφες εφορμήσεις στο νερό από ψηλά, διάφοροι γλάροι, μικρότερα πουλιά και μεγάλα αρπακτικά όρνια. Γύρω κολυμπούν θαλάσσια λιοντάρια. Αντικρίζουμε μια παραλία ή οποία είναι γεμάτη με τις μαύρες σιλουέτες τους. Όσο πλησιάζουμε οι παράξενοι ήχοι τους ενισχύονται από τα ψηλά αμφιθεατρικά βράχια πίσω τους, σαν να δίνουν συναυλία. Κολυμπούν παντού, δίπλα μας, κάτω από το σκάφος. Περνάμε μέσα από μια βραχώδη οπή του νησιού και περνώντας ακριβώς δίπλα από τα θαλάσσια λιοντάρια που ξεκουράζονται σε διάφορα επίπεδα στα βράχια, αντιλαμβανόμαστε το τεράστιο μέγεθος των μεγάλων αρσενικών. Ένα μικρό παίζει με ένα μεγάλο κόκκινο καβούρι που έχει πιάσει. Στα βράχια πλήθος μαύρα μύδια και πεταλίδες, κόκκινα καβούρια και αστερίες. Ψηλά από πάνω μας στην κατακόρυφη ακτή οι εξέδρες φόρτωσης του γκουάνο (guano), όπως ονομάζονται τα περιττώματα των κορμοράνων που είναι εξαίρετο λίπασμα. Κάθε τέσσερα χρόνια σκουπίζουν τα νησιά κα φορτώνουν το γκουάνο σε πλοία προς εξαγωγή. Το ακριβότερο “σκατό” του κόσμου όπως μας ενημερώνει ο καπετάνιος. Όταν για πρώτη φορά άρχισαν να το μαζεύουν μαζικά, το βουνό του γκουάνο είχε ύψος πενήντα μέτρα. Στα τριάντα συνάντησαν αγγεία των Ίνκα. Σε δύο ψαρόβαρκες δύτες που παίρνουν αέρα από λάστιχο μαζεύουν μύδια. Σε μικρή παραλία ένας πιγκουΐνος. Σε μικρή βραχονησίδα βγαίνουν από τη θάλασσα άλλοι δύο και πηγαίνουν στα δύο μικρά τους. Οι πιγκουΐνοι αποτελούν τροφή για τα θαλάσσια λιοντάρια, όμως η τροφή είναι τόσο άφθονη στη θάλασσα ώστε τώρα να μη κινδυνεύουν.
Επιστροφή στο λιμάνι. Το λεωφορείο της εκδρομής θα αναχωρήσει σε μία ώρα οπότε πίνουμε μαύρες μπύρες Κουσκένια Μάλτα (Cusceña Malta) σε ένα cafe. Μας κρατάει παρέα ένας απίθανος πλανόδιος τραγουδιστής με ένα ορθογώνιο ταμπούρλο σαν βαλίτσα στο οποίο κάθεται πάνω για να παίξει. Έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά από τους ντόπιους, πιο μελαψός, μοιάζει με κουβανό.
Αναχωρούμε στις 11:00 για την χερσόνησο Παράκας. Κάνουμε στάση σε έναν αβαθή κόλπο. Μετά από σύντομη πορεία προς την παραλία ανεβαίνουμε σε ξύλινο παρατηρητήριο από όπου χαζεύουμε τα κοπάδια φλαμίγκο, πανέμορφα ροζ, να τρέφονται στα ρηχά ήρεμα νερά.
Δεύτερη στάση στο πάνω μέρος μία άγριας απόκρημνης ακτής. Κατεβαίνουμε στην πλατιά παραλία δίπλα στον ωκεανό. Μεγάλα κύματα, αμέτρητα κοχύλια και πολλά κελύφη από κόκκινα καβούρια. Περπατάμε κατά μήκος της προς ένα σύμπλεγμα βράχων και σπηλιών. Διαλέγω εννέα όμορφα κοχύλια, δώρο από την ακτή του Ειρηνικού Ωκεανού για ένα αγαπημένο πρόσωπο στην Ελλάδα.
Η παραλία κάτω από την απόκρημνη ακτή. Αριστερά εγώ και δίπλα μου ο Gio
Lagunillas - δεξιά η ταβέρνα με τα τρία τραπεζάκια όπου φάγαμεΕπόμενος προορισμός ένας όμορφος γραφικός κόλπος, το λιμανάκι για ψαρόβαρκες Lagunillas όπου υπάρχουν τρεις ψαροταβέρνες. Στην πρώτη κάθεται το γκρούπ, εμείς πηγαίνουμε στην τρίτη την πιο απομακρυσμένη πάνω ακριβώς στη θάλασσα. Η ημέρα είναι ηλιόλουστη, ζεστή και το μέρος μας αρέσει. Αφήνουμε το γκρουπ να φύγει, θα αναχωρήσουμε αργότερα με το λεωφορείο της γραμμής. Πιάνουμε κουβέντα με τον ταβερνιάρη ο οποίος κάθεται στο τραπέζι μας και ρωτάει αν μας άρεσε το φαγητό. Στην Ελλάδα είναι πιο νόστιμα τα ψάρια γιατί τα μαγειρεύουμε ολόκληρα του λέω. Σερβίρουμε φιλέτο στους τουρίστες ώστε να μην έχει αγκάθια αποκρίνεται. Του ζητάμε να μας φέρει ότι θέλει μαγειρεμένο όπως προτιμάει αυτός. Επιστρέφει στην κουζίνα και λίγο αργότερα μας φέρνει ένα τεράστιο ψάρι, κάτι σαν συναγρίδα, ψημένο σπέσιαλ. Αναλαμβάνω τη διανομή. Πίνουμε μπύρες, περνάμε πολύ ωραία και δεν συνειδητοποιούμε πως περνάνε οι ώρες. Το τελευταίο λεωφορείο είναι έτοιμο να αναχωρήσει. Πληρώνουμε βιαστικά τον πολύ φτηνό λογαριασμό, αφήνοντας γενναίο φιλοδώρημα και χαιρετώντας τον πανευτυχή εστιάτορα.
Φτάνοντας στο Πίσκο αποχαιρετώ τον Γιώργο και τον Gio. Ο Γιώργος επιστρέφει για να περάσει μερικές ακόμη μέρες στην όαση, ενώ ο Gio συνεχίζει το ταξίδι του νότια για Αρεκίπα (Arequipa). Έχει νυχτώσει και κάνω βόλτα, όπως όλος ο κόσμος, στην όμορφη κεντρική πλατεία. Τέλος μιας απίθανης μέρας.
No comments:
Post a Comment