31. Αθήνα

Η φωτογραφία από την Εισαγωγή

Σάββατο 5 Οκτωβρίου 2002
Ένας τελευταίος περίπατος και αναχώρηση για Αθήνα στις 12:30. Άφιξη στις 17:00. Με το που πήρα το σάκο από τον ιμάντα αποσκευών με πλησιάζουν δύο αστυνομικοί με πολιτικά. Έχεις να δηλώσεις τίποτα, με ρωτάνε, παρέλαβες κάποιο άγνωστο δώρο; Όχι απαντάω, όλα τα πράγματα είναι δικά μου.

Πηγαίνουμε σε ένα δωμάτιο όπου βρίσκονται άλλα τρία άτομα και μου ζητάνε να ανοίξω τον σάκο. Φεύγοντας από τη Λίμα πήρα τρία κουτάκια με 25 φακελάκια τσαγιού από φύλλα κόκας (Mate de Coca) το καθένα. Το ένα κουτάκι κάπως κατάφερα να το στριμώξω, τα άλλα δύο στάθηκε αδύνατο και έτσι τα άνοιξα βάζοντας τα φακελάκια χύμα στο σακίδιο το οποίο και ξανάκλεισα με πολύ κόπο. Οπότε με το που ανοίγω τώρα το σακίδιο πετάγονται παντού τα φακελάκια το τσάι. Τι είναι αυτό με ρωτάνε, τσάι τους απαντάω. Μα εδώ γράφει κόκα μου λένε. Βεβαίως, τσάι από φύλλα κόκας απαντάω. Αυτά είναι ναρκωτικά, πρέπει να τα κατασχέσουμε, θα έχουμε πρόβλημα μου λένε. Ναρκωτικά με μισό ευρώ τους ρωτάω και τους δείχνω την απόδειξη από το σούπερ μάρκετ που έχω κρατήσει. Οι τρεις αρχίζουν να αδειάζουν τον σάκο, να ψάχνουν ένα ένα όλα τα πράγματα και οι δύο να μου κάνουν ανάκριση. Γιατί πήγες στο Περού, τι δουλειά κάνεις, τι παρέες έχεις και άλλα διάφορα. Τα παιδιά βέβαια είναι μια χαρά τύποι και όταν απαντάω ότι μένω Λ. Αλεξάνδρας, “και Πανάθα;” με ρωτάει ο ένας. Άσε μεγάλε τρεις ήττες στα τρία πρώτα παιχνίδια χάλια πάμε φέτος απαντάω. Οπότε το γυρίζουμε λίγο στο χαβαλέ και αρχίζω να τους λέω ιστορίες από το Περού. Εντωμεταξύ οι τρεις που ψάχνουν έχουν γεμίσει όλο το πάτωμα με πράγματα και δεν μπορούν να πιστέψουν πως τα χώραγε όλα αυτά το σακίδιο. Καθαρό είναι το παιδί, δεν είναι για μας αποφαίνονται. Τους δείχνω και την κρυφή θήκη στο πίσω μέρος της ζώνης του παντελονιού που δεν είχε πάει το μυαλό τους, όλο και κάτι μαθαίνουμε λένε. Και τι θα γίνει με τα φακελάκια ρωτάω; Τα έφερα από την άκρη του κόσμου να τα δωρίσω σε μερικούς φίλους, δεν πιστεύω να τα κρατήσετε. Αφού είστε της Δίωξης Ναρκωτικών γνωρίζετε καλύτερα από εμένα ότι δεν είναι ναρκωτικά. Φεύγει ο ένας και επιστρέφει με τον προϊστάμενο ο οποίος καπνίζει. Να, το παιδί είναι καθαρό, μα έφερε αυτά τα φακελάκια τσάι με φύλα κόκας. Αυτό είναι ναρκωτικό μου δηλώνει και ο προϊστάμενος. Ναρκωτικό είναι το τσιγάρο που καπνίζετε, του απαντώ, αυτό είναι τσάι. Πήγαινε αλλά θα μπορούσες να έχεις πρόβλημα απαντάει και φεύγει.

Φυσικά τα πράγματα είναι αδύνατον να ξαναμπούνε στο σακίδιο. Με βοηθάνε να τα μαζέψω και μου φέρνουν και μια μεγάλη ενισχυμένη πλαστική σακούλα να βάλω όσα δεν στριμώχνονται πλέον στο σακίδιο. Τους αφήνω και καμιά δεκαριά φακελάκια τσάι και πριν φύγω με καλούνε για καφέ όποτε ξαναβρεθώ στο αεροδρόμιο, ζητώντας μου συγνώμη για την ταλαιπωρία.

ΤΕΛΟΣ