15. Χουανκάγιο (Huancayo)

Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου 2002

Παρά την απροθυμία του Γιώργου λόγω κούρασης και συναχιού, ξυπνάμε στις 06:40 και στις 07:00 αναχωρούμε για το Χουανκάγιο. Οδεύουμε δίπλα σε ένα ποτάμι μέσα σε ένα φαράγγι με πολύ ξερό τοπίο. Ψηλοί γιγάντιοι κάκτοι και κομμάτια εδάφους που υψώνονται κατακόρυφα σαν πύργοι δημιουργούν ένα επιβλητικό τοπίο που μοιάζει να ξεπήδησε από σκηνικό αμερικάνικου Γουέστερν. Μόνο οι Απάτσι λείπουν !! Ταξιδεύουμε σε άγνωστες περιοχές, το τοπίο εναλλάσσεται συνέχεια. Από εύφορες κοιλάδες βρισκόμαστε σε ερημικά οροπέδια, από απότομες χαράδρες με καταρράκτες σε ομαλές με ήρεμα πλατιά ποτάμια, μη έχοντας καμία ιδέα για τα μέρη που διασχίζουμε παρά μόνο τον τελικό προορισμό μας. Το σουρεαλιστικό σκηνικό φέρνει στο νου μου τη διαδρομή με το τραίνο του Τζόνι Ντέπ στην αρχή της ταινίας “Ο νεκρός”. Σε κάθε χωριό σταματάμε παίρνοντας και αφήνοντας κόσμο. Στην μεσημεριανή στάση για φαγητό κατεβαίνει και ο Γιώργος για να πάρει δυνάμεις. Προς μεγάλη μας έκπληξη πρώτο πιάτο σούπα με μύδια. Αν δεν μας πειράξει και σήμερα το φαγητό, που ποιος ξέρει πως βρεθήκανε τα μύδια στα κορφοβούνια, τότε δεν έχουμε ανάγκη αναλογιζόμαστε. Δεύτερο πιάτο μακαρονάδα και μετά το καθιερωμένο τσάι. Στη συνέχεια της διαδρομής το λεωφορείο γεμίζει ασφυκτικά. Ο εισπράκτορας πατάει πάνω στα χερούλια των καθισμάτων για να εισπράξει το κόμιστρο. Τις τελευταίες δύο ώρες είμαι όρθιος παραχωρώντας τη θέση μου σε μία κυρία με ένα κοριτσάκι αγκαλιά, ενώ μία ακόμη μητέρα παραμένει όρθια κρατώντας υπομονετικά το μικρό της στα χέρια. Αποζημιώνομαι όμως από τη θέα. Από την άλλη μεριά στα αριστερά μας, κυλάει παράλληλα στο δρόμο ένα πολύ όμορφο ποτάμι με απότομες ψηλές όχθες. Απέναντι υπάρχει γραμμή τραίνου ενώ βλέπω και ένα περαστάρι με συρματόσχοινο. Φτάνουμε στις 17:30 με μιάμιση ώρα καθυστέρηση. Εξετάζω την προοπτική να αναχωρήσω κατευθείαν για Τάρμα, η οποία απέχει γύρω στις τρεις ώρες, όμως σε λίγο σκοτεινιάζει και υπολογίζοντας και τις καθυστερήσεις αποκλείεται να προλάβω το αστεροσκοπείο. Είμαι σίγουρος ότι όποτε και να φτάσω κάπως θα καταφέρω να βρω τους αστρονόμους. Επιπλέον θέλω να διερευνήσω τη δυνατότητα της διαδρομής με τραίνο για Λίμα για την οποία έχω διαβάσει απίθανες περιγραφές.

Η σιδηροδρομική σύνδεση της Λίμα με το Χουανκάγιο μέσα από της Κεντρικές Άνδεις, είναι ένας μηχανικός άθλος η κατασκευή του οποίου διήρκεσε 38 χρόνια από το 1870 μέχρι το 1908. Χρειάσθηκαν πάνω από 10.000 περουβιανοί, χιλιανοί και κινέζοι εργάτες, ένας έξυπνος πολωνός μηχανικός ονόματι Malinowsky και ο Henry Meiggs ένας τρελός εργολάβος το πάθος του οποίου έπεισε την κυβέρνηση να μετατρέψει αυτό το όνειρο σε πραγματικότητα. Η επικρατούσα κλίση της γραμμής είναι γύρω στο 7%. Κατά μήκος των 335 km του μήκους της διασχίζει 66 τούνελ, 59 γέφυρες και 9 ”ζιγκ-ζαγκ” όπου οι απότομες πλαγιές δεν επιτρέπουν διαφορετική αντιμετώπιση της πορείας. Το ψηλότερο σημείο της γραμμής βρίσκεται στο σταθμό Λα Γκαλέρα (La Galera) στα +4.781 m. Η ατμομηχανή Νο206 που κατασκευάσθηκε ειδικά για αυτή τη διαδρομή το 1953 από την Beyer Peacocks στο Μάντσεστερ λειτουργεί ακόμη, αν και συνήθως βρίσκεται κλειδωμένη σε ένα υπόστεγο στο Χουανκάγιο. Τα δρομολόγια σταμάτησαν το 1991 όταν οι τρομοκράτες ανατίναξαν μία γέφυρα όμως επαναλειτούργησαν για λίγες μεμονωμένες διαδρομές πριν από μερικούς μήνες. Σκέφτομαι τα Γιάννενα όπου δεν έχουμε σιδηροδρομική σύνδεση αν και δεν απαιτείται η διέλευση κάποιου αυχένα στα +4.781 m ούτε και βρισκόμαστε στο 1900.

Οι συνεχείς διαδρομές με τα λεωφορεία, λόγω και του κρυολογήματος, έχουν καταβάλει τον Γιώργο και επιλέγει να παραμείνει για τρεις βραδιές στο καλύτερο ξενοδοχείο της πόλης ώστε να ξεκουραστεί. Πράγματι κλείνουμε μονόκλινα δωμάτια με 20 ευρώ τη βραδιά στο οκταώροφο President, την ακριβότερη διανυκτέρευση που πλήρωσα στο Περού. Φτάνοντας στον σταθμό του τραίνου βρίσκουμε τα πάντα κλειστά. Για κάποιο διάστημα εκτελούνταν ένα δρομολόγιο το σαββατοκύριακο αλλά δυστυχώς τώρα και αυτό έχει σταματήσει. Αποφασίζω τις δύο ημέρες ξεκούρασης του Γιώργου να επισκεφθώ την Τάρμα και να κατέβω προς τον Αμαζόνιο. Κανονίζουμε να συναντηθούμε την τρίτη ημέρα την Δευτέρα στο χωριό Καρχουαμάγιο (Carhuamayo), ώστε να επισκεφτούμε την διπλανή λίμνη και να συνεχίσουμε το ταξίδι μας.

Στο Χουανκάγιο υπάρχουν δύο μεγάλες πλατείες. O κεντρικός δρόμος περνάει από μπροστά τους, γεμάτος καταστήματα και πάρα πολύ κόσμο. Τρώμε ωραία πέστροφα και μένοντας σταθερός στις δύο μερίδες φαγητού δοκιμάζω και κοτόσουπα. Στη μεγαλύτερη πλατεία μεγάφωνα παίζουν μουσική βαλς και μπαίνουμε σε ένα internet cafe να στείλουμε email. Το βαλς διαδέχεται ο “Ζορμπάς” και “Τα Παιδιά του Πειραιά”. Το Χουανκάγιο είναι φοιτητούπολη με ωραία και ενδιαφέροντα μπαράκια, μα επιστρέφουμε νωρίς στο ξενοδοχείο λόγω κούρασης. Χαζεύω μέχρι αργά στην τηλεόραση, ευτυχώς πρώτη και τελευταία φορά κατά τη διάρκεια της εκδρομής.