Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2002
Λίμνη Jatuncocha
O Κιθ και η Ταμάιμι στην παράκαμψη προς το Αλπαμάγιο
“μαγικό” δέντρο
Ξεκινάμε αργά γύρω στις δέκα. Διασχίζουμε μία μεγάλη επίπεδη έκταση με δύο λίμνες. Συναντάμε κοπάδια με χήνες με τις περίεργες φωνές τους. Σταματάμε για κολατσιό στις 12:30 στη διακλάδωση της παράκαμψης προς το Αλπαμάγιο την οποία ακολουθούμε. Η ανάβαση γίνεται απότομη με συνεχείς ελιγμούς σε πλαγιά γεμάτη με χαμηλούς θάμνους με μωβ λουλούδια. Φθάνουμε σε οροπέδιο στις άκρες του οποίου παράξενα δέντρα με πυκνό λεπτό φύλλωμα σχηματίζουν μαγικό δάσος. Το ξύλο του κορμού τους είναι κόκκινο και ξεφλουδισμένο, ενώ τα κλαδιά τους ελίσσονται προς κάθε κατεύθυνση ακόμη και πάνω στο έδαφος. Βαδίζουμε στις παρυφές του πυκνού δάσους. Από πάνω μας πετάει αργά ένα μεγάλο γεράκι με έντονο κίτρινο και μαύρο χρώμα στο κάτω μέρος των φτερών του. Ο καιρός είναι ηλιόλουστος μα οι κορυφές των βουνών είναι κρυμμένες μέσα σε πυκνά σύννεφα που ανοίγουν για μικρά διαστήματα αποκαλύπτοντας το μεγαλείο τους. Στο τέλος του πλατό μπαίνουμε μέσα στο όμορφο και παράξενο δάσος. Διασχίζουμε το δάσος για να ανέβουμε την τελική απότομη πλαγιά προς τη λίμνη στη βάση του παγετώνα. Είναι γεμάτη με τεράστια κομμάτια πάγου που επιπλέουν. Κάθε τόσο μικρές χιονοστιβάδες μετακινούνε χιόνι σε χαμηλότερο υψόμετρο προσφέροντας θέαμα και ήχο. Πάνω μας η κορυφή του Αλπαμάγιο στα 5.947 m, η νότια όμως όψη η οποία δεν είναι όμορφη όπως η βόρεια. Επιστρέφουμε στο κυρίως μονοπάτι, συνεχίζουμε και κατασκηνώνουμε στα 4.250 m κάτω από τον αυχένα των 4.750 m που θα διασχίσουμε αύριο.
Μία ημέρα μετά την πανσέληνο και λόγω της καθαρής, ξηρής, αραιής ατμόσφαιρας το φεγγάρι φωτίζει πολύ έντονα. Το φως του πέφτει πρώτα στις απέναντι κορυφές και στη συνέχεια κατηφορίζει για να μας φτάσει μόλις το φεγγάρι ξεπροβάλει από τα βουνά. Βλέπουμε καθαρότατα χωρίς τη βοήθεια φακών ακόμη και μέσα στις σκηνές. Κάνουμε πλάκα ότι χρειαζόμαστε “γυαλιά φεγγαριού” αντίστοιχα του ηλίου. Παρότι φοράμε όλα μας τα ρούχα, δεν είναι ικανά να αντεπεξέλθουν στο κρύο. Ανάβουμε φωτιά δίπλα σε ένα μεγάλο βράχο που κόβει τον αέρα, με ξύλα που έχει μαζέψει ο αχθοφόρος ο οποίος δεν μας ακολούθησε στην παράκαμψη προς τη λίμνη. Τρώμε δίπλα στη φωτιά όπου είναι ωραία και ζεστά μα μόλις τα τελειώνουν τα ξύλα όλοι αποσύρονται στις σκηνές. Δεν τους ακολουθώ. Ο αέρας έχει σταματήσει και κάθομαι μόνος στην ησυχία της νύχτας απολαμβάνοντας τα βουνά και το φεγγάρι. Μία αλεπού περνάει τρέχοντας από μπροστά μου.
No comments:
Post a Comment