16. Χουανκάγιο - Τάρμα

Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου 2002

Ξυπνάω στις εφτά, τρώω γενναίο πρωινό στον μπουφέ του ξενοδοχείου και εξαργυρώνω travelers checks στη ρεσεψιόν, μια και δεν θα συναντήσουμε άλλη μεγάλη πόλη από εδώ μέχρι το Χουαράζ. Με ένα ταξί πηγαίνω στο πάρκο “Parque de Identidad Wanka”. Διαφημίζεται ως μοντέρνο αξιοθέατο με σουρεαλιστικές ψηφιδωτές κατασκευές από πέτρες και βότσαλα, μα δεν μου αρέσει και φεύγω μετά από σύντομη βόλτα. Στη συνέχεια επισκέπτομαι το μουσείο φυσικής ιστορίας στις εγκαταστάσεις ενός σχολείου. Στην αυλή παιδάκια παίζουν μπάσκετ ενώ ακούγονται ήχοι μαθήματος μουσικής με τρομπόνια. Το μουσείο διαθέτει τον εντυπωσιακό αριθμό των πάνω από πέντε χιλιάδων ταριχευμένων ζώων. Θηλαστικά, έντομα, πουλιά, ψάρια, όστρακα, από όλο τον κόσμο, ταξινομημένα με καρτελάκια με συνοπτικές πληροφορίες μέσα σε προθήκες, μία αξιέπαινη μεθοδική και επίπονη δουλειά πολλών δεκαετιών. Από τεράστιους κόνδορες και διαβολόψαρα μέχρι μικροσκοπικούς τερμίτες. Εντύπωση μου προξενούν τα έντομα τις ζούγκλας. Οι ταραντούλες έχουν το μέγεθος ανθρώπινης παλάμης. Σαρανταποδαρούσες, σφήκες, και άλλα διάφορα ακολουθούν στην ίδια κλίμακα. Από το μουσείο ξεκινάει η κεντρική οδός της πόλης και σήμερα είναι ετήσια γιορτή των πανεπιστημίων της περιοχής με παρέλαση καρναβαλιού. Βαδίζω μαζί με ομάδες μασκαράδων μέχρι το ξενοδοχείο για να πάρω τα πράγματά μου. Αναχωρώ για Τάρμα στις δώδεκα και στη διαδρομή κοιμάμαι. Όταν ξυπνάω κατηφορίζουμε έναν χωματόδρομο μέσα σε μία καταπράσινη εύφορη κοιλάδα. Όσο πλησιάζουμε στην πόλη οι πλαγιές είναι διαμορφωμένες σε αναβαθμούς και καλλιεργημένες αποπνέοντας τάξη και προκοπή. Η Τάρμα βρίσκεται στα +3.050 m στην ανατολική άκρη των Άνδεων πριν τον Αμαζόνιο. Από εδώ ο δρόμος κατεβαίνει απότομα 2.450 m σε μόλις 80 km απόσταση μέχρι την επόμενη πόλη τη Λα Μερσέντ στα +600 m. Στην λαϊκή αγορά είναι εμφανής η γειτνίαση με τη ζούγκλα από όλα τα απίθανα είδη φρούτων και λαχανικών που βρίσκονται στους πάγκους. Η Τάρμα είναι επίσης πρωταθλήτρια Περού στο μπάσκετ, διαθέτοντας και μεγάλο κλειστό γήπεδο. Πηγαίνω στο Hostel Central στην ταράτσα του οποίου βρίσκεται το αστεροσκοπείο. Η καγκελόπορτα της εισόδου μοιάζει αμπαρωμένη και κανείς δεν εμφανίζεται να μου ανοίξει. Με λίγη προσπάθεια ανοίγω και μπαίνω στο εσωτερικό όπου βρίσκω μια ηλικιωμένη κυρία η οποία μου δείχνει το παλιό κτίριο. Ξύλινα πατώματα και σκάλες που τρίζουν, δωμάτια σπαρτιάτικα αλλά καθαρά, ένα ράντσο μία καρέκλα και μια λάμπα στην οροφή. Θυμίζει διαμονή στο Άγιο Όρος. Βλέπω και τον κλειδωμένο μεταλλικό θόλο στην ταράτσα. Θέρμανση ή ζεστό νερό στα κοινά μπάνια φυσικά δεν υπάρχει όπως και κανένας άλλος τουρίστας και προβληματίζομαι για την ασφάλεια του μέρους. Θα μπορούσα να πάω σε άλλο hostel, το τίμημα είναι μόλις 10 σολ (€2,80), αλλά λόγω του τηλεσκοπίου μένω.

Αφήνω τα πράγματα και κάνω βόλτα στην κεντρική πλατεία όπου βλέπω το διεθνές σήμα τουριστικών πληροφοριών (ι) μα το γραφείο είναι κλειστό. Ρωτάω τους ανθρώπους στην πλατεία τι ώρα ανοίγει, ...τη Δευτέρα μου απαντάνε. Βρίσκω ένα ιδιωτικό τουριστικό πρακτορείο. Η εκδρομή στη Λα Μερσέντ στοιχίζει 70 σολ ποσό που μοιράζεσαι με τους συνεπιβάτες. Πόσοι είμαστε ρωτάω, μόνο εσύ μου απαντάνε, μα μέχρι αύριο το πρωί όλο και κάποιος μπορεί να έρθει. Ξεναγός μου θα είναι ένας πιτσιρικάς ο Μάρκο 14 χρονών με τον οποίο συνεχίζω τη βόλτα μου στην πόλη. Τέσσερις ημέρες της εβδομάδας πηγαίνει σχολείο και τρεις δουλεύει ως ξεναγός. Θέλει να γίνει μαθηματικός αν και αναγνωρίζει ότι το πιθανότερο είναι να δουλεύει μόνιμα ως ξεναγός. Εχτές το βράδυ βρισκόταν στο αστεροσκοπείο το οποίο λειτουργούν οι καθηγητές του της αστρονομίας. Με ρωτάει για ονόματα λέξεων στα ελληνικά. Ξέρει και λίγα αγγλικά τα οποία προσπαθεί να χρησιμοποιεί και τον μαθαίνω αγγλικές λέξεις. Μετά τη βόλτα, προτείνω να του κάνω το τραπέζι στο καλύτερο εστιατόριο της πόλης. Δεν σε πειράζει που είναι ακριβό με ρωτάει. Πηγαίνουμε στο Λα Μεχόρ (La Mechor) που σημαίνει Το Καλύτερο, όνομα και πράγμα. Η ιδιοκτήτρια τον χαιρετάει εγκάρδια και λέει ότι είναι πολύ καλό παιδί και από τους καλύτερους μαθητές στο σχολείο. Καθόμαστε μα διστάζει να παραγγείλει. Τελικά παίρνει ότι ακριβώς και εγώ, δηλαδή πρώτο πιάτο κοτόσουπα, κυρίως ”Bistec Montado por la pobre”, αναψυκτικά και στο τέλος τσάι, συνολικό κόστος 50 σολ (€14). Οι μερίδες είναι νοστιμότατες και τεράστιες, με δυσκολία καταφέρνω και το κυρίως πιάτο ενώ ο Μάρκο δεν αγγίζει καθόλου την μπριζόλα του. Όταν τον προτρέπω τουλάχιστον να δοκιμάσει, μου απαντάει ότι τη μπριζόλα την φυλάει να την πάρει μαζί του για τις μικρότερες αδερφές του. Προτείνω να τους πάρουμε και κάτι ακόμη, μα επιμένει ότι η μπριζόλα είναι εντάξει. Μου προτείνει να πάμε μετά σπίτι του να παίξουμε σκάκι. Συμφωνώ μα πρώτα περνάμε από το σπίτι του ζευγαριού που είναι οι καθηγητές της αστρονομίας ο οποίοι όμως λείπουν. Το σπίτι του Μάρκο είναι λίγο έξω από την Τάρμα. “Να περπατήσουμε ή να πάρουμε ταξί;”. “Είναι μακριά;” ρωτάω. ”Όχι, μόνο σαράντα λεπτά.” μου απαντάει. Παίρνουμε ταξί. Στη διαδρομή μου εξηγεί με περηφάνια ότι στην αυλή τους έχουνε μία πηγή. Από σιδερένια πόρτα περνάμε μέσα από τον ψηλό περιμετρικό μαντρότοιχο. Εσωτερικά στο κέντρο της χωμάτινης αυλής σε δύο ξύλα είναι στημένο ένα αυτοσχέδιο φιλέ για βόλεϊ, φτιαγμένο με μεράκι με σκοινί, παρόμοιο με κανονικό. Σε ένα μικρό σκάμμα η πηγή αναβλύζει άφθονο νερό. Μπροστά και δεξιά το σπίτι σε σχήμα Γ αποτελείται από δύο ισόγεια δωμάτια. Αριστερά σε ξεχωριστό κτίριο η καπνισμένη κουζίνα και η τουαλέτα. Πιο πάνω και αριστερά σπιτάκια και κλουβιά με κότες, κουνέλια και ινδικά χοιρίδια. Μπαίνουμε στο δωμάτιο μπροστά μας. Αριστερά από την πόρτα, ένα ψηλό κομμάτι κόντρα πλακέ που μετακινείται με τα χέρια οριοθετεί πίσω του την περιοχή με το κρεβάτι - μπάσι των παιδιών, στα δεξιά η τραπεζαρία - καθιστικό. Στους τοίχους είναι αναρτημένοι ένας παγκόσμιος πολιτικός χάρτης, ένας του Περού και ένας της περιοχής. Μας υποδέχεται η μητέρα του. Στο τραπέζι η Ναταλί 12 χρονών φτιάχνει με πετονιά και μικρές χάντρες μπρελόκ τα οποία πουλάει. Η Ολέγκα 6 χρονών είχε ξαπλώσει να κοιμηθεί μα με τη φασαρία σηκώθηκε. Γνωρίζω και τον φιλικό σκύλο τους τον Κούτα. Καθόμαστε στο τραπέζι και χωρίς να μας ρωτήσει η μητέρα του μας φέρνει από μία γαβάθα ρύζι. Της εξηγούμε ότι είμαστε φαγωμένοι και ο Μάρκο δίνει τη μικρή σακούλα με την μπριζόλα και το πιλάφι που έχει μαζί του. Παίρνει τις γαβάθες και σε λίγο μας φέρνει τσάι και ψητό καλαμπόκι. Παίζουμε σκάκι συζητώντας διάφορα θέματα και έρχεται και ο πατέρας του ο οποίος έμαθε σκάκι στο Μάρκο. Φέρνουν εγκυκλοπαίδειες του Περού και μου δείχνουν φωτογραφίες και χάρτες από τα μέρη που θα επισκεφτώ αύριο αλλά και κατόπιν στο Χουαράζ. Είναι περίεργοι να δουν το νέο νόμισμα το Ευρώ αλλά δεν έχω κανένα μαζί μου. Τους δίνω ένα κυπριακό νόμισμα που φύλαγα και χαρούμενοι ψάχνουν τη θέση της Κύπρου στον παγκόσμιο χάρτη. Γύρω στις εννέα αναχωρώ και ο Μάρκο επιμένει να με συνοδεύσει μέχρι το ξενοδοχείο για να βεβαιωθεί ότι θα φτάσω με ασφάλεια. Του δίνω τα κόμιστρα για το ταξί της επιστροφής (2 σολ) μα είμαι σίγουρος ότι γύρισε περπατώντας για να τα αποταμιεύσει.