5. Λίμα

Τρίτη 27 Αυγούστου 2002
Συναντάω τον Φρανσίσκο 8:30 το πρωί στη Γεωγραφική Υπηρεσία Στρατού, από όπου προμηθεύομαι χάρτη με μονοπάτια και διαδρομές της περιοχής του Χουαράζ (Huaraz).

Στη συνέχεια με ξεναγεί με το αυτοκίνητό του στη Λίμα. Με προτρέπει και έχουμε κλειδωμένες τις πόρτες ακόμη και εν κινήσει. Απλό αυτοκίνητο με πολύ καλό όμως στερεοφωνικό σύστημα. Όταν παρκάρει προσαρμόζει στην πρόσοψη του CD player ένα κομμάτι μαύρο πλαστικό που δείχνει σαν ταμπλό, ενώ πιο κάτω έχει εγκατεστημένο ένα ράδιο της κακιάς ώρας για αντιπερισπασμό ώστε η λεία να αποθαρρύνει τους επίδοξους κλέφτες. Κινούμαστε μέσα στη Λίμα σε κλειστό δρόμο με διόδια σαν την Αττική Οδό. Όπου ο δρόμος βρίσκεται σε όρυγμα, στα πρανή είναι φυτεμένο γκαζόν ενώ λουλούδια όλων των χρωμάτων σχηματίζουν γράμματα και σχέδια διαφημίσεων. Να ένας έξοχος τρόπος όχι μόνο για να έχεις πράσινο αλλά να αποκομίζεις και έσοδα από αυτό. Παρά τις κατά τακτά διαστήματα πεζογέφυρες οι περισσότεροι σκαρφαλώνουν πάνω από τα στηθαία για να διασχίσουν τον “κλειστό δρόμο” με αποτέλεσμα πολλά θανατηφόρα ατυχήματα. Αριστερά μας πυκνοκατοικημένη πλαγιά με σπίτια που σε εμένα μοιάζουν παραγκούπολη, διαθέτουν όμως υπηρεσίες ύδρευσης, αποχέτευσης και ηλεκτρισμού. Κινούμαστε προς τον λόφο Σέρο Σαν Κριστομπάλ (Cerro San Cristobal) που δεσπόζει της πόλης. Ανεβαίνοντας ο δρόμος αποκτά όλο και μεγαλύτερη κλίση και στενεύει αφήνοντας χώρο για ένα μόλις αυτοκίνητο ανάμεσα από τα φτωχά, απεριποίητα, ασοβάτιστα, σαν κουτιά σπίτια. Στην κορυφή είναι τοποθετημένος ένας μεγάλος σταυρός, όπως σε κάθε πόλη του Περού, ώστε να την “προστατεύει”, διαιωνίζοντας τη δεισιδαιμονία των ανθρώπων, η προσηλύτιση των οποίων στο χριστιανισμό άλλαξε τα σύμβολα όχι όμως και τις φοβίες τους. Έχει κρύο, ομίχλη, υγρασία, γκρίζα ατμόσφαιρα. Με δυσκολία διακρίνονται η θάλασσα και τα χαρακτηριστικά σημεία της πόλης. Κατεβαίνοντας σταματάμε σε μια πλατεία όπου παιδάκια ντυμένα ομοιόμορφα τη στολή του σχολείου τους κάνουν μάθημα χορού. Η μουσική ακούγεται από τον λευκό σκαραβαίο του δασκάλου, αραγμένου δίπλα με ανοιχτές τις πόρτες.

Αφήνουμε το αυτοκίνητο σε πάρκιν και κάνουμε βόλτα στην κεντρική πλατεία, την Πλάζα ντε Άρμας (Plaza de Armas) ή Πλάζα Σεντράλ (Plaza Central), αρχιτεκτονικό χαρακτηριστικό κάθε πόλης και χωριού του Περού. Περιμετρικά βλέπουμε το παλάτι, τον καθεδρικό και άλλα εντυπωσιακά κτίρια και αγάλματα. Πετυχαίνουμε την αλλαγή της φρουράς. Αρκετά σχολεία έχουν έρθει να την παρακολουθήσουν και οι πιτσιρικάδες γεμίζουν με χρώματα την πλατεία με τις στολές τους. Είμαστε σε εγρήγορση και προσοχή για πορτοφολάδες και μικροκλοπές μες την κοσμοπλημμύρα, ιδιαίτερα ο Φρανσίσκο ο οποίος δεν δίνει σε κανένα την φωτογραφική του μηχανή για να βγούμε φωτογραφία. Είναι πιθανό ο επίδοξος καλλιτέχνης να κρατήσει τη μηχανή και να αρχίσει να τρέχει. Συναντάμε έναν Ιάπωνα ο οποίος μας ζητάει να τον φωτογραφίσουμε με τη μηχανή του. Έχει ένα μεγάλο μπλοκ ζωγραφικής και ζωγραφίζει. Μαθαίνοντας ότι είμαι έλληνας γυρίζει το μπλοκ στην αρχή και εμφανίζεται ο Παρθενώνας και σπίτια στην καλντέρα της Σαντορίνης όπου βρισκόταν πριν από μερικές εβδομάδες.

Στον Καθεδρικό μας ξεναγεί μια κοπέλα. Την ρωτώ αν αισθάνεται τον χριστιανισμό σαν παράδοσή της παρά το ότι επιβλήθηκε με βίαιο τρόπο. Με οδηγεί μπροστά σε μία εικόνα όπου απεικονίζεται μία περουβιανή αγία και μου αποκαλύπτει σύμβολα της παράδοσης και της θρησκείας των Ίνκα που πέρασαν κρυμμένα στις εικόνες. Προσεκτικότερη παρατήρηση αποκαλύπτει καθαρά ότι το τριγωνικό φόρεμα με τις πτυχές του είναι ένα βουνό με χαράδρες πάνω από το οποίο, στο φωτοστέφανο, λάμπει ο ήλιος με τις αχτίδες του.

Μετά από περιήγηση στους δρόμους γύρω από την πλατεία με τα αμέτρητα μαγαζιά και αφού σταματάμε σε ένα δημοφιλή φούρνο όπου τσιμπάμε κάτι, παίρνουμε το αυτοκίνητο και πηγαίνουμε στο αρχαιολογικό μουσείο Μουζέο ντε λα Νασιόν (Museo de la Nacion). Τεράστιο κτίριο, ενδιαφέρον αρχιτεκτονικά, με αγάλματα και κατασκευές μοντέρνας τέχνης στον περιβάλλοντα χώρο. Περιέχει εκθέματα, αναπαραστάσεις, χάρτες, μακέτες και φωτογραφίες από τους σημαντικότερους αρχαιολογικούς χώρους του Περού, παρουσιάζοντας χρονολογικά τους πολιτισμούς που αναπτύχθηκαν στην περιοχή. Μια επίσκεψη είναι ιδιαίτερα χρήσιμη πριν την καθεαυτή επίσκεψη στους αρχαιολογικούς χώρους.
Στη συνέχεια προτείνω να πάμε στο μουσείο τέχνης, αλλά επισκέπτομαι το Μουσείο του Χρυσού (Museo de Oro) γιατί ο Φρανσίσκο έχει μια δουλειά εκεί κοντά. Αποτελεί μια ιδιωτική συλλογή η οποία δεν με ικανοποιεί. Σύμφωνα με ελέγχους τα εκθέματα είναι πλαστά, σύγχρονες κατασκευές που μιμούνται την τεχνοτροπία των Ίνκα για να τραβήξουν κόσμο.

Πηγαίνουμε για φαγητό σε ένα μικρό εστιατόριο στη γειτονιά του Φρανσίσκο. Μπορείς είτε να παραγγείλεις από τον κατάλογο διάφορα πιάτα, είτε να πάρεις κάποιο από τα προκαθορισμένα μενού ημέρας που κοστίζουν λιγότερο. Παραγγέλνουμε μενού και μέχρι να μας σερβίρουν τρώμε ψητό καλαμπόκι. Πρώτο πιάτο σούπα με μακαρόνια, κοτόπουλο, κρέας και συκώτι. Κυρίως πιάτο φιλέτο ψαριού με ρύζι, φασόλια και κρεμμύδι. Για ποτό Inca Cola, ένα γλυκό, κίτρινο στην όψη αναψυκτικό του Περού. Δεν με αφήνει να πληρώσω. Μετά το φαγητό πηγαίνουμε σπίτι του για τσάι. Τα σπίτια στη Λίμα είναι επί το πλείστον διώροφα, με σκελετό από οπλισμένο σκυρόδεμα, τοιχοποιίες από τούβλα, και ταράτσα. Πολλά είναι απεριποίητα, άβαφα ή και ασοβάτιστα. Παντού υπάρχουν κάγκελα και κιγκλιδώματα. Στις πιο καλές περιοχές μπροστά έχουν αυλή που χρησιμεύει και ως πάρκιν η οποία περιβάλλεται από ψηλό μαντρότοιχο. Στην κορυφή του μαντρότοιχου είναι τοποθετημένα κάγκελα ή σπασμένα γυαλιά που προεξέχουν ή αγκαθωτό συρματόπλεγμα ή ηλεκτροφόρα σύρματα με αντίστοιχη σήμανση. Το σπίτι του Φρανσίσκο έχει απλά κάγκελα πάνω από τον μαντρότοιχο. Τα παράθυρα και η πόρτα έχουν επίσης εξωτερικά κιγκλιδώματα. Ξεκλειδώνουμε την εξώπορτα μπαίνουμε στην αυλή, ξεκλειδώνουμε την καγκελόπορτα και στη συνέχεια την ξύλινη πόρτα του σπιτιού. Μας υποδέχονται οι γονείς του. Το σπίτι είναι μικρό, απλό, περιποιημένο, με σκαλιστά ξύλινα έπιπλά.

Φεύγοντας παίρνω ταξί για το κέντρο. Δεν έχουν ταξίμετρο, το κόμιστρο το παζαρεύεις στην αρχή κλείνοντας την κούρσα. Πέρα από τα επίσημα υπάρχουν χιλιάδες παράνομα. Όποιος έχει αυτοκίνητο κολλάει μέσα από το παρμπρίζ ένα φωσφορούχο αυτοκόλλητο που γράφει ταξί και παίρνει κούρσες. Τα επίσημα είναι κίτρινα με το σήμα να εξέχει κανονικά πάνω από την οροφή και είναι κατά κανόνα ασφαλέστερα. Είναι πλέον αργά το απόγευμα και πέφτω για ύπνο περιμένοντας να με ξυπνήσει ο Φρανσίσκο για να βγούμε έξω. Μου τηλεφωνεί ότι είναι κουρασμένος και έχει πονοκέφαλο. Συνεχίζω να κοιμάμαι μέχρι το πρωί.

No comments: