31. Αθήνα

Η φωτογραφία από την Εισαγωγή

Σάββατο 5 Οκτωβρίου 2002
Ένας τελευταίος περίπατος και αναχώρηση για Αθήνα στις 12:30. Άφιξη στις 17:00. Με το που πήρα το σάκο από τον ιμάντα αποσκευών με πλησιάζουν δύο αστυνομικοί με πολιτικά. Έχεις να δηλώσεις τίποτα, με ρωτάνε, παρέλαβες κάποιο άγνωστο δώρο; Όχι απαντάω, όλα τα πράγματα είναι δικά μου.

Πηγαίνουμε σε ένα δωμάτιο όπου βρίσκονται άλλα τρία άτομα και μου ζητάνε να ανοίξω τον σάκο. Φεύγοντας από τη Λίμα πήρα τρία κουτάκια με 25 φακελάκια τσαγιού από φύλλα κόκας (Mate de Coca) το καθένα. Το ένα κουτάκι κάπως κατάφερα να το στριμώξω, τα άλλα δύο στάθηκε αδύνατο και έτσι τα άνοιξα βάζοντας τα φακελάκια χύμα στο σακίδιο το οποίο και ξανάκλεισα με πολύ κόπο. Οπότε με το που ανοίγω τώρα το σακίδιο πετάγονται παντού τα φακελάκια το τσάι. Τι είναι αυτό με ρωτάνε, τσάι τους απαντάω. Μα εδώ γράφει κόκα μου λένε. Βεβαίως, τσάι από φύλλα κόκας απαντάω. Αυτά είναι ναρκωτικά, πρέπει να τα κατασχέσουμε, θα έχουμε πρόβλημα μου λένε. Ναρκωτικά με μισό ευρώ τους ρωτάω και τους δείχνω την απόδειξη από το σούπερ μάρκετ που έχω κρατήσει. Οι τρεις αρχίζουν να αδειάζουν τον σάκο, να ψάχνουν ένα ένα όλα τα πράγματα και οι δύο να μου κάνουν ανάκριση. Γιατί πήγες στο Περού, τι δουλειά κάνεις, τι παρέες έχεις και άλλα διάφορα. Τα παιδιά βέβαια είναι μια χαρά τύποι και όταν απαντάω ότι μένω Λ. Αλεξάνδρας, “και Πανάθα;” με ρωτάει ο ένας. Άσε μεγάλε τρεις ήττες στα τρία πρώτα παιχνίδια χάλια πάμε φέτος απαντάω. Οπότε το γυρίζουμε λίγο στο χαβαλέ και αρχίζω να τους λέω ιστορίες από το Περού. Εντωμεταξύ οι τρεις που ψάχνουν έχουν γεμίσει όλο το πάτωμα με πράγματα και δεν μπορούν να πιστέψουν πως τα χώραγε όλα αυτά το σακίδιο. Καθαρό είναι το παιδί, δεν είναι για μας αποφαίνονται. Τους δείχνω και την κρυφή θήκη στο πίσω μέρος της ζώνης του παντελονιού που δεν είχε πάει το μυαλό τους, όλο και κάτι μαθαίνουμε λένε. Και τι θα γίνει με τα φακελάκια ρωτάω; Τα έφερα από την άκρη του κόσμου να τα δωρίσω σε μερικούς φίλους, δεν πιστεύω να τα κρατήσετε. Αφού είστε της Δίωξης Ναρκωτικών γνωρίζετε καλύτερα από εμένα ότι δεν είναι ναρκωτικά. Φεύγει ο ένας και επιστρέφει με τον προϊστάμενο ο οποίος καπνίζει. Να, το παιδί είναι καθαρό, μα έφερε αυτά τα φακελάκια τσάι με φύλα κόκας. Αυτό είναι ναρκωτικό μου δηλώνει και ο προϊστάμενος. Ναρκωτικό είναι το τσιγάρο που καπνίζετε, του απαντώ, αυτό είναι τσάι. Πήγαινε αλλά θα μπορούσες να έχεις πρόβλημα απαντάει και φεύγει.

Φυσικά τα πράγματα είναι αδύνατον να ξαναμπούνε στο σακίδιο. Με βοηθάνε να τα μαζέψω και μου φέρνουν και μια μεγάλη ενισχυμένη πλαστική σακούλα να βάλω όσα δεν στριμώχνονται πλέον στο σακίδιο. Τους αφήνω και καμιά δεκαριά φακελάκια τσάι και πριν φύγω με καλούνε για καφέ όποτε ξαναβρεθώ στο αεροδρόμιο, ζητώντας μου συγνώμη για την ταλαιπωρία.

ΤΕΛΟΣ

30. Μαδρίτη

Παρασκευή 4 Οκτωβρίου 2002
Φτάνοντας στη Μαδρίτη έχω μαζί μου μόνο το μικρό σακίδιο ημέρας. Τον ορειβατικό σάκο τον έστειλα transit και θα τον παραλάβω κατευθείαν αύριο στην Αθήνα. Η ανεύρεση δωματίου αποδεικνύεται πολύ δύσκολη. Μετά από αμέτρητες απόπειρες όπου λαμβάνω την απάντηση “πλήρες”, βρίσκω ένα δωμάτιο στο κέντρο. Κάνω βόλτες με τα πόδια και με λεωφορεία μέχρι αργά το βράδυ. Απίθανη πόλη, ωραία κτίρια, αγάλματα, σιντριβάνια, παντού πράσινο, τεράστια πάρκα, μεγάλοι δρόμοι, μεγάλα πεζοδρόμια.

29. Λίμα (2)

Τρίτη 1 Οκτωβρίου 2002
Στο μέσο της διαδρομής προς Λίμα από το λεωφορείο παρατηρώ έναν κόλπο με μεγάλα κύματα όπου πλήθος κόσμου κάνει surfing. Αρκετοί κάνουν surfing και στην παραλία δίπλα στο Μιραφλόρες (Miraflores), ίσως την καλύτερη περιοχή της Λίμα όπου κλείνω δωμάτιο σε ένα hostel. Μετακινούμαι με ταξί και επισκέπτομαι ένα μουσείο με κεραμικά και ένα μεγάλο ενδιαφέρον πάρκο με δέντρα, φυτά, ζωολογικό κήπο και ενυδρείο. Η μοναδική ηλιόλουστη ημέρα που πέτυχα στη Λίμα. Το βράδυ συναντώ τον Φρανσίσκο και τη Σάντρα. Τρώμε σε παραδοσιακό εστιατόριο σουβλάκια που θυμίζουν το δικό μας κοκορέτσι, συκώτι, καρδιά, πνευμόνι κλπ αλλά σε μεγαλύτερα κομμάτια. Μετά πηγαίνουμε σε υπόγειο κλαμπ όπου χορεύουμε σε λατινοαμερικάνικους ρυθμούς.

Τετάρτη 2 Οκτωβρίου 2002
Το πρωί έχω ραντεβού με τη Σάντρα στο Μουσείο Τέχνης (Museo de Arte) μα κάποιο λάθος έγινε στη συνεννόηση. Δεύτερη αναποδιά ότι το μουσείο είναι κλειστό σήμερα. Επιστρέφω στην αγορά του Μιραφλόρες από όπου αγοράζω εξαιρετικής ποιότητας μάλλινα αλπακά για τη μητέρα μου, τα τελευταία δώρα. Τελικά συναντιόμαστε με Φρανσίσκο και Σάντρα το απόγευμα. Καθόμαστε σε πεζόδρομο απολαμβάνοντας μία κανάτα σαγκρία. Αν και είναι σχετικά ευκατάστατοι δεν είναι ευχαριστημένοι με τη ζωή τους στο Περού. Η Σάντρα δεν έχει βρει δουλειά ως ψυχολόγος και ψάχνει όχι απαραίτητα στο αντικείμενό της. Θα προτιμούσαν να ζουν στην Ευρώπη η οποία έρχεται αμυδρά στο μυαλό μου. Τελευταία βραδιά στο Περού. Βρίσκομαι μεταξύ δύο κόσμων. Έχω αποκοπεί από την πραγματικότητα, σαν εξωτερικός παρατηρητής ακόμη και του εαυτού μου, όλα έχουν μια ελαφρότητα και τίποτε ιδιαίτερη σημασία. Συνεχίζουμε με τη Σάντρα στο μπαρ BAUHAUS που παίζει μουσική ροκ, Smiths, James, Cure, Iggy Pop αλλά και κομμάτια με ισπανικό στοίχο. Στα περισσότερα τραγούδια προβάλλεται παράλληλα βιντεοκλίπ σε μεγάλη οθόνη. Χορεύουμε μέχρι το πρωί.

Πέμπτη 3 Οκτωβρίου 2002
Ξυπνάω το μεσημέρι, πηγαίνουμε με τη Σάντρα στο Μουσείο Τέχνης. Ωραίος ο πίνακας "El Lection" (Η Διάλεξη). Τελευταία βόλτα για καφέ στο εμπορικό κέντρο Larcomar Shoping Senter δίπλα στον ωκεανό. Αναχωρώ για Μαδρίτη στις 20:00. Μετά τη χθεσινή βραδιά σε όλη τη διαδρομή κοιμάμαι.

28. Πίσκο (Pisco) – Νησιά Μπαγιέστας (Ballestas Islands)

Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2002
Νωρίς το πρωί και παντού στο λιμάνι κορμοράνοι και πελεκάνοι. Πάνω στην προβλήτα, ανάμεσα στις βάρκες, στην παραλία. Η ημέρα είναι ηλιόλουστη, ζεστή, με άπνοια και πολύ ήρεμη θάλασσα. Με μικρό ταχύπλοο κατευθυνόμαστε νότια προς τη χερσόνησο Παράκας. Φτάνουμε στην ακτή όπου στην πλαγιά είναι σχεδιασμένο ένα τεράστιο κηροπήγιο. Στη ακροθαλασσιά πάνω στα βράχια κορμοράνοι στεγνώνουν τα απλωμένα φτερά τους στον ήλιο.

Συνεχίζουμε για τα νησιά Μπαγιέστας απομακρυνόμενοι από την ακτή, μία διαδρομή 29 χιλιομέτρων. Κατά διαστήματα κοντά μας κολυμπάνε θαλάσσια λιοντάρια. Δεκάδες πουλιά πετάνε χαμηλά σε σχηματισμούς και ολοένα πληθαίνουν. Χιλιάδες πετάνε τώρα πάνω από το νερό σε εντυπωσιακές χορογραφίες καθώς μεταβάλλεται το ύψος πτήσης των σχηματισμών.

Ο Gio στο ταχύπλοο

Φτάνουμε στα νησιά, δυο τρία μεγάλα και αρκετά μικρότερα, βραχώδεις νησίδες με μεγάλα σπήλαια και διαμπερείς τεράστιες οπές. Αμέτρητοι κορμοράνοι, πελεκάνοι, σούλες που πραγματοποιούν εντυπωσιακές ταχύτατες κατακόρυφες εφορμήσεις στο νερό από ψηλά, διάφοροι γλάροι, μικρότερα πουλιά και μεγάλα αρπακτικά όρνια. Γύρω κολυμπούν θαλάσσια λιοντάρια. Αντικρίζουμε μια παραλία ή οποία είναι γεμάτη με τις μαύρες σιλουέτες τους. Όσο πλησιάζουμε οι παράξενοι ήχοι τους ενισχύονται από τα ψηλά αμφιθεατρικά βράχια πίσω τους, σαν να δίνουν συναυλία. Κολυμπούν παντού, δίπλα μας, κάτω από το σκάφος. Περνάμε μέσα από μια βραχώδη οπή του νησιού και περνώντας ακριβώς δίπλα από τα θαλάσσια λιοντάρια που ξεκουράζονται σε διάφορα επίπεδα στα βράχια, αντιλαμβανόμαστε το τεράστιο μέγεθος των μεγάλων αρσενικών. Ένα μικρό παίζει με ένα μεγάλο κόκκινο καβούρι που έχει πιάσει. Στα βράχια πλήθος μαύρα μύδια και πεταλίδες, κόκκινα καβούρια και αστερίες. Ψηλά από πάνω μας στην κατακόρυφη ακτή οι εξέδρες φόρτωσης του γκουάνο (guano), όπως ονομάζονται τα περιττώματα των κορμοράνων που είναι εξαίρετο λίπασμα. Κάθε τέσσερα χρόνια σκουπίζουν τα νησιά κα φορτώνουν το γκουάνο σε πλοία προς εξαγωγή. Το ακριβότερο “σκατό” του κόσμου όπως μας ενημερώνει ο καπετάνιος. Όταν για πρώτη φορά άρχισαν να το μαζεύουν μαζικά, το βουνό του γκουάνο είχε ύψος πενήντα μέτρα. Στα τριάντα συνάντησαν αγγεία των Ίνκα. Σε δύο ψαρόβαρκες δύτες που παίρνουν αέρα από λάστιχο μαζεύουν μύδια. Σε μικρή παραλία ένας πιγκουΐνος. Σε μικρή βραχονησίδα βγαίνουν από τη θάλασσα άλλοι δύο και πηγαίνουν στα δύο μικρά τους. Οι πιγκουΐνοι αποτελούν τροφή για τα θαλάσσια λιοντάρια, όμως η τροφή είναι τόσο άφθονη στη θάλασσα ώστε τώρα να μη κινδυνεύουν.



Επιστροφή στο λιμάνι. Το λεωφορείο της εκδρομής θα αναχωρήσει σε μία ώρα οπότε πίνουμε μαύρες μπύρες Κουσκένια Μάλτα (Cusceña Malta) σε ένα cafe. Μας κρατάει παρέα ένας απίθανος πλανόδιος τραγουδιστής με ένα ορθογώνιο ταμπούρλο σαν βαλίτσα στο οποίο κάθεται πάνω για να παίξει. Έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά από τους ντόπιους, πιο μελαψός, μοιάζει με κουβανό.

Αναχωρούμε στις 11:00 για την χερσόνησο Παράκας. Κάνουμε στάση σε έναν αβαθή κόλπο. Μετά από σύντομη πορεία προς την παραλία ανεβαίνουμε σε ξύλινο παρατηρητήριο από όπου χαζεύουμε τα κοπάδια φλαμίγκο, πανέμορφα ροζ, να τρέφονται στα ρηχά ήρεμα νερά.

Δεύτερη στάση στο πάνω μέρος μία άγριας απόκρημνης ακτής. Κατεβαίνουμε στην πλατιά παραλία δίπλα στον ωκεανό. Μεγάλα κύματα, αμέτρητα κοχύλια και πολλά κελύφη από κόκκινα καβούρια. Περπατάμε κατά μήκος της προς ένα σύμπλεγμα βράχων και σπηλιών. Διαλέγω εννέα όμορφα κοχύλια, δώρο από την ακτή του Ειρηνικού Ωκεανού για ένα αγαπημένο πρόσωπο στην Ελλάδα.

Η παραλία κάτω από την απόκρημνη ακτή. Αριστερά εγώ και δίπλα μου ο Gio

Lagunillas - δεξιά η ταβέρνα με τα τρία τραπεζάκια όπου φάγαμε

Επόμενος προορισμός ένας όμορφος γραφικός κόλπος, το λιμανάκι για ψαρόβαρκες Lagunillas όπου υπάρχουν τρεις ψαροταβέρνες. Στην πρώτη κάθεται το γκρούπ, εμείς πηγαίνουμε στην τρίτη την πιο απομακρυσμένη πάνω ακριβώς στη θάλασσα. Η ημέρα είναι ηλιόλουστη, ζεστή και το μέρος μας αρέσει. Αφήνουμε το γκρουπ να φύγει, θα αναχωρήσουμε αργότερα με το λεωφορείο της γραμμής. Πιάνουμε κουβέντα με τον ταβερνιάρη ο οποίος κάθεται στο τραπέζι μας και ρωτάει αν μας άρεσε το φαγητό. Στην Ελλάδα είναι πιο νόστιμα τα ψάρια γιατί τα μαγειρεύουμε ολόκληρα του λέω. Σερβίρουμε φιλέτο στους τουρίστες ώστε να μην έχει αγκάθια αποκρίνεται. Του ζητάμε να μας φέρει ότι θέλει μαγειρεμένο όπως προτιμάει αυτός. Επιστρέφει στην κουζίνα και λίγο αργότερα μας φέρνει ένα τεράστιο ψάρι, κάτι σαν συναγρίδα, ψημένο σπέσιαλ. Αναλαμβάνω τη διανομή. Πίνουμε μπύρες, περνάμε πολύ ωραία και δεν συνειδητοποιούμε πως περνάνε οι ώρες. Το τελευταίο λεωφορείο είναι έτοιμο να αναχωρήσει. Πληρώνουμε βιαστικά τον πολύ φτηνό λογαριασμό, αφήνοντας γενναίο φιλοδώρημα και χαιρετώντας τον πανευτυχή εστιάτορα.

Φτάνοντας στο Πίσκο αποχαιρετώ τον Γιώργο και τον Gio. Ο Γιώργος επιστρέφει για να περάσει μερικές ακόμη μέρες στην όαση, ενώ ο Gio συνεχίζει το ταξίδι του νότια για Αρεκίπα (Arequipa). Έχει νυχτώσει και κάνω βόλτα, όπως όλος ο κόσμος, στην όμορφη κεντρική πλατεία. Τέλος μιας απίθανης μέρας.

27. Ίκα (Ica) – Χουακατσίνα (Huacachina)

Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2002

Η λίμνη έχει διάμετρο περί τα 200 μέτρα. Γύρω της φοίνικες και λίγα ισόγεια και διώροφα σπίτια και ξενοδοχεία. Τρώμε πρωινό δίπλα στη λίμνη και στη συνέχεια μεταβαίνουμε στην Ίκα όπου επισκεπτόμαστε το μουσείο “Museo Regional de Ica” με εκθέματα από τους πολιτισμούς των Παράκας και των μετέπειτα Νάσκα. Μούμιες σε πολύ καλή κατάσταση και μεγαλοπρεπή υφάσματα με εντυπωσιακά χρώματα και σχέδια από τους τάφους. Κεραμικά με ζωγραφιές από ζώα, πουλιά και μυθικά πλάσματα. Μουμιοποιημένα κρανία τρόπαια (trophy heads) συλλεγμένα μετά από μάχη. Παραμορφωμένα κρανία. Οι Παράκας έδεναν και πίεζαν το αναπτυσσόμενο κεφάλι στα βρέφη. Το μακρόστενο προς τα πίσω κρανίο που προέκυπτε θεωρούνταν όμορφο. Τέλος πολλά κρανία με τρύπες από τρυπανισμό μία πρωτόγονη χειρουργική τεχνική για να γλιτώσουν κάποιον από τα “κακά πνεύματα” που τον είχαν καταλάβει. Περιέργως τα θύματα μερικές φορές επιβίωναν της τεχνικής και σε ορισμένα κρανία βλέπεις επουλωμένη την οπή του τρυπανισμού. Η περιοχή της Ίκα έχει αρκετούς αμπελώνες και στη συνέχεια επισκεπτόμαστε μία υπαίθρια έκθεση κρασιού.



Όταν επιστρέφουμε στη Χουακατσίνα βλέπουμε πολύ κόσμο που έχει έρθει ημερήσια εκδρομή από την Ικα. Οικογένειες και πολλά παιδάκια κάνουν μπάνιο στη λίμνη, βόλτες με θαλάσσια ποδήλατα, πικνίκ κάτω από τους φοίνικες. Το νερό είναι αδιαφανές καφέ και αρκετά μολυσμένο σύμφωνα με τον τουριστικό οδηγό. Ο Γιώργος και ο Gio νοίκιασαν σανίδες για sandboard. Εγώ προτιμώ την ορειβασία στους γύρω τεράστιους αμμόλοφους έχοντας μαζί μου και τη φωτογραφική μηχανή του Γιώργου, με την οποία τράβηξα τις ανωτέρω φωτογραφίες. Φτάνοντας στην κορυφή και κοιτάζοντας την απεραντοσύνη της ερήμου, φαντάζει παράδοξη η παρουσία της λίμνης. Βαδίζω κατά μήκος των φιδίσιων κορυφογραμμών. Ο αέρας συνεχώς μετακινεί άμμο γύρω στα 10 εκ από την επιφάνεια. Σε μία πλαγιά συναντώ τον Γιώργο και τον Gio. Προσπαθούν να κάνουν snowbord μα δεν είναι ιδιαίτερα διασκεδαστικό, η σανίδα δεν γλιστράει μα περισσότερο βουλιάζει στην άμμο. Κατηφορίζουμε δίπλα στη λίμνη για φαγητό, μπύρες και άφθονο πίσκο (pisco) όπως εδώ ονομάζουν το τσίπουρο. Πηγαίνουμε και πάλι στην lκα με στέισον βάγκον ταξί. Μαζί μας παίρνουμε και μία μητέρα με 5 παιδάκια, δηλαδή 10 άτομα μαζί με τον οδηγό, χωρίς φυσικά να την αφήσουμε να πληρώσει. Στις 18:00 αναχωρούμε με λεωφορείο για την παραθαλάσσια πόλη Πίσκο (Pisco).

26. Γραμμές της Νάσκα (Nasca lines) – Όαση Χουακατσίνα

Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2002

Από αριστερά GIo, Γιώργος, Κώστας μπροστά στο τετραθέσιο τσέσνα

Στην έρημο της Νάσκα βρίσκεται ένα σύνολο ευθειών γραμμών, πολλές παράλληλες άλλες τεμνόμενες, οι οποίες σχηματίζουν μεγάλα γεωμετρικά σχήματα. Μέσα και γύρω από τις γραμμές υπάρχουν επίσης τραπεζοειδείς μακριές ζώνες, σπιράλ, εικόνες πουλιών, φυτών και μυθικών τεράτων. Όλα είναι χαραγμένα σε γιγάντια κλίμακα. Οι γραμμές έχουν μεγάλα μήκη με την μεγαλύτερη ευθεία να εκτείνεται για δεκαπέντε χιλιόμετρα. Οι φιγούρες έχουν διάσταση εκατό με διακόσια μέτρα. Μεταξύ άλλων μία αράχνη, ένα κολιμπρί, μία μαϊμού και ένας μεγάλος 300 m μήκους πελεκάνος. Σχηματίστηκαν από το 200 π.χ. έως το 800 μ.χ. από τον πολιτισμό των Νάσκα και οι έρευνες συγκλίνουν στο ότι είχαν τελετουργικό χαρακτήρα σε τελετές εύρεσης νερού ζωτικού αγαθού στην έρημο. Ακόμη και σήμερα χωρικοί στην Βολιβία περπατούν κατά μήκος ευθύγραμμων μονοπατιών προς ιερούς τόπους, χορεύοντας, προσευχόμενοι για βροχή. Λόγω του συνδυασμού του ξηρότερου κλίματος στη γη (2 cm βροχή ανά έτος) και του επίπεδου, πετρώδους εδάφους το οποίο ελαχιστοποιεί την επίδραση του ανέμου, η έρημος της Νάσκα έχει την ικανότητα να διατηρεί τα σχήματα πάνω της. Χωρίς καθόλου σκόνη ή άμμο να καλύπτουν το έδαφος και ελάχιστη βροχή ή άνεμο να το διαβρώνουν, οι γραμμές που σχεδιάζονται τείνουν να μένουν σχεδιασμένες. Αυτοί οι παράγοντες, συνδυαζόμενοι με την ύπαρξη ενός πιο ανοιχτόχρωμου υπεδάφους κάτω από την κρούστα της ερήμου, προσφέρουν έναν αχανή απέραντο καμβά για τον καλλιτέχνη που θέλει να αφήσει τα σημάδια του για εκατοντάδες χρόνια. Τα βότσαλα που καλύπτουν την έρημο περιέχουν σιδηρούχο οξείδιο (ferrous oxide, δισθενή σίδηρο) και έχουν μία σκούρα απόχρωση λόγω της έκθεσης αιώνων και οξείδωσης στην επιφάνεια. Όταν τα βότσαλα μετακινηθούν κάνουν αντίθεση με το ανοιχτόχρωμο υπόβαθρο. Με αυτό τον τρόπο οι γραμμές σχεδιάσθηκαν σαν αυλάκια ανοιχτότερου χρώματος. Λίγο μετά τις 7.00 φτάνουμε στο μικρό αεροδρόμιο. Η πτήση των 35 λεπτών με ένα τετραθέσιο τσέσνα ξεκινάει στις 8:00 και είναι αρκετή για να δούμε μεγάλο μέρος γραμμών και φιγούρων. Θα προτιμούσαμε βέβαια να είχαμε έναν πιο ζωηρό πιλότο.

Γιώργος, GIo, Jesus δίπλα στη doze

Βιοτεχνία διαχωρισμού χρυσού από το πέτρωμα

Επιστρέφουμε στην πόλη για πρωινό και στη συνέχεια εξορμούμε για περιήγηση με μία τεράστια παλιά ντότζ (doze) με οδηγό τον Ιησού (Jesus). Η κόρνα έχει τον ήχο σφυρίγματος ”πειράγματος” ωραίας γυναίκας και ο Jesus την χρησιμοποιεί σε κάθε θηλυκό που θα βρεθεί στο δρόμο του. Επισκεπτόμαστε ένα εργαστήριο κεραμικής όπου βλέπουμε και μας εξηγούν πως φτιάχνονται τα αγγεία και πως διακοσμούνται στη συνέχεια. Η επόμενη στάση σε εργαστήριο διαχωρισμού χρυσού. Το πέτρωμα εξορύσσεται με τα χέρια από βαθιά ορυχεία εξαντλημένα πλέον για συστηματική εκμετάλλευση. Για ένα γραμμάριο χρυσού απαιτούνται 40 με 60 κιλά πετρώματος. Μεταφέρεται εδώ και αλέθεται σε ποδήλατους μύλους. Σε μεγάλη πέτρινη γούρνα είναι τοποθετημένη σφαιρική μυλόπετρα. Στο πάνω τμήμα της, που είναι επίπεδο, είναι προσαρμοσμένο ένα μαδέρι. Ένα άντρας περπατάει μπρος πίσω στο μαδέρι κουνώντας τη μυλόπετρα σαν τραμπάλα, ενώ κρατιέται από ένα οριζόντιο ξύλινο κορμό στο ύψος της μέση του. Το αλεσμένο υλικό πέφτει σε χωμάτινες δεξαμενές, όπου το νερό περιέχει τοξικά με τα οποία επιτυγχάνεται ο διαχωρισμός του μεταλλεύματος. Φυσικά δεν υπάρχει κανένα μέτρο προστασίας, γάντια, μάσκες ή μπότες όπως και καμία μέριμνα για τα τοξικά απόβλητα.

Αρχαίο νεκροταφείο των Νάσκα

Gio και κάτω μούμια με διατηρημένα τα μαλλιά

Επισκεπτόμαστε κατόπιν αρχαίο νεκροταφείο των Νάσκα στην έρημο. Οι Νάσκα μουμιοποιούσαν τους νεκρούς τους και τους έθαβαν σε οικογενειακούς τάφους. Οι νεκροί βρίσκονται σε εμβρυακή στάση, τυλιγμένοι σε ωραία φανταχτερά υφάσματα. Το κεφάλι βρίσκεται έξω από το ύφασμα και τα μακριά μαλλιά, που ήταν σύμβολο ομορφιάς και ισχύος, απλώνονται από το κεφάλι τους μέχρι αρκετά μακριά στο έδαφος μπροστά τους. Λόγω του ξηρού κλίματος και της απουσίας διάβρωσης τα ρούχα και τα μαλλιά είναι ανέπαφα, ακόμη και το δέρμα σε μερικές μούμιες.

Επιστρέφουμε στην πόλη όπου πίνουμε αμέτρητες μπύρες μετά την εκδρομή και τη ζέστη της ερήμου. Είχαμε σκοπό να καθίσουμε άλλη μία ημέρα μα δεν μας αρέσει η πόλη της Νάσκα. Αναχωρούμε στις 18:00 με παλιά μεγάλη μπιούικ με έξι επιβάτες και τον οδηγό, τέσσερα άτομα πίσω και τρία μπροστά. Κοιμάμαι αμέσως και ξυπνάω σε δύο ώρες φτάνοντας στην Ίκα (Ica) έχοντας μουδιάσει από το στρίμωγμα. Αφήνουμε τους τρεις επιβάτες και συνεχίζουμε μέχρι την διπλανή όαση Χουακατσίνα (Huacachina). Η Χουακατσίνα είναι ένα μικρό χωριό δίπλα σε μία πολύ μικρή λίμνη που περιβάλλεται από γιγάντιους, ψηλούς, απότομους αμμόλοφους. Έχει νυχτώσει και δυσκολευόμαστε να βρούμε δωμάτιο, όλα είναι γεμάτα. Μισθώνουμε το πιο παράξενο και στενό δωμάτιο όλου του ταξιδιού. Δύο κουκέτες η μία πάνω από την άλλη και ένα ράντσο, στριμωγμένα σε ένα παράγωνο δωματιάκι και δίπλα το μπάνιο. Μόνο ένα εστιατόριο είναι ανοιχτό και μετά το φαγητό δεν υπάρχει κανένα μπαράκι για να συνεχίσουμε. Οπότε ανεβαίνουμε για βόλτα στους αμμόλοφους υπό το φως της σελήνης. Επιστρέφοντας στο δωμάτιο διαπιστώνουμε με έκπληξη μία λεπτομέρεια που δεν προσέξαμε πριν. Η πόρτα του μπάνιου έχει αφαιρεθεί από το άνοιγμα διότι δεν υπάρχει χώρος για να ανοίγει. Η τουαλέτα βρίσκεται έτσι ουσιαστικά στον ίδιο χώρο φάτσα με τα κρεβάτια και κάνουμε πλάκα ότι βρισκόμαστε σε κελί φυλακής. Ευτυχώς δεν χρειάσθηκε να την χρησιμοποιήσω παρουσία των υπολοίπων. Δεν συνέβη το ίδιο και με τους άλλους.

Updated 02.10.09
Logging 'caused Nazca collapse'

25. Νάσκα (Nasca)

Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου

Πλανητάριο - Νάσκα

Στη Λίμα φτάνουμε στις 5:00. Το πρώτο λεωφορείο για Νάσκα αναχωρεί στις 7:30. Στο σταθμό γνωρίζουμε τον Τζίο (Gio) έναν απίθανο τύπο από την Καλιφόρνια ο οποίος πέρασε τρεις μήνες στα νησιά Γκαλαπάγκος μελετώντας γεράκια, σε σκηνή στην παραλία. Οι περιγραφές του για την καθημερινή ζωή στα νησιά είναι πολύ ζωντανές, έχοντας στο μυαλό μου και το ντοκιμαντέρ που παρακολούθησα στη Μαδρίτη. Συνταξιδεύουμε με το καλύτερο λεωφορείο που έχω χρησιμοποιήσει ή δει ποτέ. Τα καθίσματα - πολυθρόνες ρίχνουν την πλάτη, σηκώνουν τα πόδια και μετατρέπονται σε κρεβάτια. Μας προσφέρουν σάντουιτς και καφέδες ενώ στις τηλεοράσεις προβάλλεται ταινία. Ο Τζίο αλλάζει το πρόγραμμά του και κατεβαίνει μαζί μας στη Νάσκα. Μετά το βραδινό φαγητό επισκεπτόμαστε μικρό πλανητάριο, έναν θόλο διαμέτρου περί τα έξι μέτρα με τοιχία και οροφή από οπλισμένο σκυρόδεμα. Μία κοινή λάμπα και μία συρμάτινη κατασκευή προβάλλει σκιές που μοιάζουν με τους αστερισμούς. Απογοήτευση και από το τηλεσκόπιο Smith-Cassegrain των 12 cm που προσπαθούμε να χρησιμοποιήσουμε στη συνέχεια μια και δεν μπορεί να εστιάσει. Εντυπωσιακές όμως οι τεράστιες ζωγραφιές στο εξωτερικό περιμετρικά του κτιρίου του θόλου. Σχέδια σαν σε τοτέμ, πρόσωπα, κυνηγοί κεφάλων, διάφορα μυθικά πλάσματα.